تحلیل انتقادی ساختار و سبک روایت نمایشنامه «در انتظار» گودو و راهکارهای برگردان مفاهیم معنوی آن به فیلمنامه دینی abstract
مسئله تحقیق حاضر با پرداختن به
نمایشنامه در
انتظار گودو، به عنوان مهمترین
نمایشنامه قرن بیستم، پیرامون ساختار و سبک روایت
نمایشنامه و چگونگی تبدیل این به اصطالح نمایش معناباختگی به
فیلمنامه دینی شکل گرفته است. نگارنده با کاربرد روش توصیف و تحلیل انتقادی و مطالعه اسنادی و کتابخانه ای در بررسی یکی از شاهکارهای ادبی جهان و مهمترین
نمایشنامه قرن بیستم، به مشکل پیچیده جست وجوی
راهکارهای برگردان مفاهیم معنوی به
فیلمنامه دینی پرداخته است. نتایج بررسی نشان می دهد
ساختار روایت این
نمایشنامه از نوع شکل الف بینظمی-بی نظمی بوده و سبک روایت آن نیز پست مدرن می باشد که شامل مولفه هایی مانند تکرار وقایع، عدم قطعیت، دوقطبی بودن شخصیت ها و فقدان قهرمان، سکوت های سرکوبی و خاموشی، و حضور سنگین زمان می شود. مضمون اصلی این اثر نمایشی مفهوم
انتظار و جست وجوی معنای زندگی است. راهکارهای پنجگانه پیشنهادی برگردان مفاهیم معنوی این
نمایشنامه به
فیلمنامه دینی عبارت اند از: محوریت یافتن معنای زندگی به جای معناباختگی؛ تاکید بر مفهوم
انتظار به عنوان دال مرکزی گفتمان بکت و پرهیز از رمزگشایی معنای گودو؛ تاکید بر مفاهیم آن جهانی در عین ناپایداری این جهانی؛ توجه به محدودیت های ساختار بینظمی-بینظمی؛ و توجه به وجوه تمایز سبک روایت در
نمایشنامه و فیلمنامه با استفاده از روش طرح ریزی
فیلمنامه دینی بر اساس چارچوب از پیش طراحی شده (شیوه SBM) به عنوان برجسته ترین راهکار عملی در تبدیل
نمایشنامه به فیلمنامه دینی.