با توجه به اینکه
شرط ارتکازی و ضمنی زوج در هنگام التزام به مهریه توافق شده، تفویض و اباحه بضع و استمتاع از زوجه برای تنها شخص زوج از نگاه عرف متشرعین می باشد، این سوال مطرح می گردد که اگر همسری بعد از ازدواج به اصول اخلاقی و شرعی ازدواج پایبند نبود و زندگی خود را با بی اخلاقی و خیانت به همسر به راه نابودی کشاند، آیا باز هم از حق مهریه مورد توافق هنگام عقد بهره مند می گردد یا خیر؟ این مقاله به دنبال آن است که با بررسی ادله موجود قرآنی و روایی در موضوع مهریه و همچنین واکاوی اصول حاکم بر مسائل اخلاقی و زناشویی مستفاد از این ادله و نیز بهره وری از سیره متشرعه به وجود
شرط ارتکازی عفت زوجه در موضوع ازدواج، این امر را اثبات نماید که بر خلاف نظر مشهور فقهاء در عدم وابستگی مهریه به وفاداری زوجه که آیین دادرسی دعاوی خانوادگی نیز از آن پیروی می نماید، پرداخت مهریه توافق شده در هنگام عقد در صورتی بر زوج الزم است که زوجه خیانتی را نسبت به همسر خود در ارتباط با مسائل زناشویی محقق ننماید.