تفسیر طراحی اعمال شده در وضعیت های اسکلتی عضلانی موجود در نماز از منظر اصول حاکم بر یوگا و تای چی

نماز یکی از مهم ترین فرایض دین اسلام است که در منابع اسلامی بسیار مورد توجه قرار دارد. بر اساس اصول حاکم بر اجرای این فرضیه، نمازگزار در زمان انجام آن باید وضعیت های اسکلتی-عضلانی خاصی را اتخاذ نماید. این وضعیت های بدنی شامل حالات ایستا و پویا، به صورتی از پیش طراحی شده هستند. جنبه های جسمی و سلامتی این وضعیت های بدنی کمتر مورد توجه پژوهش های انجام شده در حوزه های مرتبط با نماز قرار گرفته است. یوگای جسمانی و تای چی دو مکتب ورزشی هستند که مزایای ناشی از این دو سبک تقریبا متمایز در تمرین های جسمانی، در پژوهش های بسیاری مورد بررسی قرار گرفته است. تمرکز دیدگاه یوگای جسمانی به سکون و تای چی به حرکت، در وضعیت های بدنی معطوف می باشد. از این رو در این پژوهش به تفسیر حالات ایستا و پویای جسمانی موجود در نماز از دیدگاه یوگا و تای چی به عنوان دو مکتب حرکات جسمانی مطرح در علوم ورزشی پرداخته شد. روش انجام این پژوهش توصیفی بوده و در آن از مقالات و منابع کتاب خانه ای استفاده شده است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که با فرض انطباق زمان ادای اذکار موجود در نماز با زمان ماندن در وضعیت های بدنی ایستا در یوگای جسمانی و اذکار به عنوان شاخص تمرکز در وضعیت های بدنی پویای موجود در تای چی، در چهار وضعیت جسمانی ایستا در نماز که شامل «قیام»، «رکوع»، «سجود» و «جلوس» هستند، انطباق تنگاتنگی با اصول حاکم بر یوگای جسمانی قابل مشاهده است. از سوی دیگر احکام موجود در وضعیت های پویای جسمانی که شامل تغییر حالت بین وضعیت های ایستا می باشند، تنها در وضعیت «قیام» پس از «جلوس» با اصول حاکم بر تای چی هم خوانی دارد.

تفسیر طراحی اعمال شده در وضعیت های اسکلتی عضلانی موجود در نماز از منظر اصول حاکم بر یوگا و تای چی Keywords:

نماز , وضعیت جسمانی , وضعیت اسکلتی - عضلانی , یوگا , تای چی