رشد تصاعدی فناوری باعث تکامل سریع فناوری های
هوش مصنوعی (AI) شده است. از آنجایی که
دولت ها در سراسر جهان به طور فزاینده از این نوآوری ها برای
نظارت بدون دخالت انسان و جمع آوری داده های شخصی استفاده می کنند، نگرانی های شدیدی در مورد حفظ حریم خصوصی و سایر
حقوق اساسی در میان مردم و مطرح شدن مسائل چالش برانگیز در این حوزه در روابط
دولت و
شهروندان شده است.
دولت ها بهره گیری از
هوش مصنوعی در راستای تامین امنیت ملی را با این استدالل که «فناوری و ماشین ها بی طرف هستند» توجیه می کنند. در واقع فناوری نمی تواند بی طرف باشد. چراکه می تواند حاوی اطلاعات مغرضانه و سوءگیری و کارزارهای حاوی اطلاعات نادرست باشد و در نهایت ایجاد خطا شود. این مسئله به صورت اساسی
حقوق اساسی شهروندان از جمله حفظ حریم خصوصی، محاکمه عادالنه، آزادی بیان و حتی حق حیات را تهدید خواهد کرد. اما
دولت باید در این زمینه در برابر
شهروندان شفافیت و مسئولیت پذیری داشته باشد. به طور ناخواسته استفاده از این فناوری به امنیت عمومی نیز تسری می یابد، به ویژه زمانی که
شهروندان از آن مطلع نباشند. لذا
دولت ها، قانونگذاران و مجامع ملی به ویژه در ایران باید قوانین خاصی در این زمینه تصویب و اجرا کنند. در این تحقیق، نگارندگان از روش توصیفی-تحلیلی و کتابخانه ای استفاده کرده اند و با استفاده از نتایج خالصه تحقیقات داخلی و خارجی، چالش های
نظارت دولت در عرصه عمومی بر
شهروندان با پیشرفت
هوش مصنوعی مورد بررسی قرار گرفته است.