جنبه های حقوقی توسعه پاک در حقوق بین المللی

در زمان های اخیر با تشدید نگرانی ها در خصوص آلودگی دریاها و رودخانه ها و آلودگی های ناشی از مواد شیمیایی و نفتی و هسته ای، خصوصا نگرانی ها در خصوص افزایش دمای زمین حاصل از پدیده گلخانه ای، گروهی از کشورهای جهان خصوصا کشورهای توسعه یافته به این فکر افتادند که راه حل مناسبی در جهت جلوگیری از وقوع این پدیده به وسیله کنترل انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از فعالیت های بشر پیدا نمایند، کنوانسیون تغییر آب و هوای سازمان ملل متحد، پروتکل ۱۹۸۷ مونترآل کانادا در جهت حفاظت در ترمیم الیه ازن منشور جهانی طبیعت تا ۱۹۸۲ خصوصا قطعنامه ۷/۳۷ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، پیش نویس اعلامیه حقوق بشر و تغییرات اقلیمی، بیانیه ریو پیرامون محیط زیست و توسعه، ژوئن ۱۹۹۲ و بیشتر مواد قانونی دیگر حاکی از اهتمام کشورها در خصوص گسترش مکانیسم های توسعه پاک و راهکارهای اجرایی آن دارند. در این مقاله بیشتر به کنوانسیون تغییر آب و هوای سازمان ملل متحد و به دنبال آن پروتکل کیوتو که قوی ترین و عملی ترین ابزار برای کاهش گازهای گلخانه ای می باشد و همچنین اشاره ای گذرا به پروتکل مونترال کانادا برای جلوگیری از آسیب جدی به الیه ازن می باشد، اشاره می شود. از نظر تعدادی از دانشمندان در حوزه محیط زیست، آسیب ها و عوارض محیط زیستی به آستانه ای در حد وقوع فاجعه انسانی و زیست محیطی رسیده است، بنحوی که حیات خود انسان را نیز مورد تهدید قرار داده است، نابودی گونه های متعدد گیاهی و جانوری که غیر قابل جبران نیز هست، خود دلیلی بر این مدعاست. لذا مبارزه با این امر با چالش های حقوقی بسیاری مواجه است. با اینکه در ۰۵ سال اخیر معاهدات و کنوانسیون های متعدد بین المللی در رابطه با مسائل زیست محیطی میان کشورها و نهادهای بین المللی تدوین و تصویب شده است ولی در مرحله اجرا پیشرفت چندانی نداشته و جامعه بین المللی نیز توان تحمیل اراده خود بر کشورها را در این خصوص ندارد. هرچند که دانشمندان علم حقوق در این راستا توصیه هایی چون به کارگیری

جنبه های حقوقی توسعه پاک در حقوق بین المللی Keywords:

حقوق بین المللی , توسعه پاک , گازهای گلخانه ای , تغییر آب و هوا , پروتکل کیوتو