بررسی عملکرد دهیاری ها در توسعه پایدار روستایی از دیدگاه روستائیان (مطالعه موردی: روستاهای شهرستان بویین میاندشت) abstract
چکیده:مدیریت روستایی به عنوان یکی از ارکان مهم
توسعه پایدار در جوامع روستایی ایران بر عهده نهاد دهیاری ها قرارگرفته است. پژوهش حاضر باهدف ارزیابی
عملکرد دهیاران در فرآیند توسعه پایدار روستایی صورت پذیرفته است. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و ازلحاظ هدف کاربردی است. گردآوری اطلاعات با استفاده از روش میدانی و تکمیل حضوری پرسشنامه های تحقیق انجام شده است. حجم نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان ۳۵۶ نفر از ساکنان روستاهای
شهرستان بویین میاندشت تخمین زده شد است. به منظور ارزیابی عملکرد دهیاران در توسعه پایدار روستایی از ۵۲ شاخص در پنج بعد اصلی ستادی، اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی–بهداشتی و کالبدی منطبق بر وظایف محوله به دهیار استفاده شد. پس از واردکردن اطلاعات به نرم افزار SPSS از آزمون تی تک نمونه ای و روش تحلیل خوشه ای سلسله مراتبی استفاده شده است و روستاها در سه خوشه پایدار، نیمه پایدار و ناپایدار در شاخص های موردمطالعه دسته بندی شده اند. نتایج یافته ها بر طبق آزمون تی تک نمونه ای نشان می دهد که میزان رضایت روستائیان از
عملکرد دهیاران در هر ۵ شاخص ستادی، اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی- بهداشتی و کالبدی مثبت و در حد متوسط می باشد. میانگین
عملکرد دهیاران در شاخص های ستادی ۵۸/۳، در شاخص کالبدی ۵۵/۳، در شاخص اجتماعی ۴۵/۳، در شاخص زیست محیطی ۳۹/۳ و در شاخص اقتصادی ۱۷/۳ ارزیابی شده است بدین ترتیب روستاییان از
عملکرد اقتصادی دهیاران با میانگین ۱۷/۳ کمترین میزان رضایت را داشته اند و از
عملکرد ستادی دهیاران با میانگین ۵۸/۳ بیشترین رضایت را داشته اند. بر اساس روش تحلیل خوشه ای ۸۱/۳۱ درصد از روستاهای موردمطالعه
شهرستان بویین میاندشت در وضعیت ناپایدار،۹۰/۴۰ درصد از روستاها در وضعیت نیمه پایدار و ۲۷/۲۷ درصد از روستاها در وضعیت پایدار قرار دارند. روستاهای پایدار در این پژوهش شامل روستای بلطاق، نوغان، بتلیچه، تخماقلو، هزارجریب و قائم آباد می باشد همچنین روستاهای دره ساری، تیرکرت، دره سوخته، هندوکش، کرچ، زرنه و حسین آباد با میانگین جمعیت ۲۱۳ در وضعیت ناپایدار ازنظر
توسعه پایدار روستایی قرارگرفته اند.