اثرات اسانس آویشن و دارچین بر دفع باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در گوساله های پرواری هلشتاین تغذیه شده با مقادیر بالای مواد متراکم

هدف: گاوها از مخازن اصلی باکتری بیماری زای اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ به شمار می روند و تقریبا ۳۰ درصد از گاوهای پرواری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ را در مدفوع دفع می کنند. گوساله های پرواری به منظور افزایش بازده خوراک با جیره های با مقادیر بالای مواد متراکم تغذیه می شوند. گزارش شده است که جمعیت اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در گاوهای تغذیه شده با غلات بیش تر از گاوهای تغذیه شده با علوفه می باشد، و زمانی که گاوها به طور ناگهانی از جیره با مواد متراکم بالا به جیره تمام علوفه ای انتقال یافتند، جمعیت اشرشیاکلی کل تا ۱۰۰۰ برابر کاهش یافت. بنابراین، راه کارهایی که باعث کاهش اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ قبل از کشتار می شود، قرار گرفتن انسان را در معرض این عامل بیماری زای خطرناک کاهش می دهند. با این حال، تغییر جیره غذایی به علوفه در گوساله های پرواری به دلیل عدم امکان پذیری، اتلاف وزن و دیگر مسائل مرتبط توصیه نمی شود، سایر مواد خوراکی غنی از ترکیبات فنلی مانند اسانس های گیاهی می تواند راه کار جایگزین مناسب و امکان پذیرتری در کاهش جمعیت باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ باشد. داده های موجود حاکی از فعالیت قوی باکتری کشی اسانس های گیاهی در برابر باکتری های بیماری زا مانند اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ است. در میان اسانس های گیاهی، اسانس آویشن و دارچین به دلیل فعالیت ضد باکتریایی بالقوه خود در برابر میکروب های شکمبه، در منابع بیش تر موردتوجه قرار گرفته اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات اسانس آویشن و دارچین بر جمعیت باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در شکمبه و مدفوع گوساله های پرواری تغذیه شده با جیره های با مواد متراکم بالا بود.ند      روش پژوهش: بیست و چهار راس گوساله نر هلشتاین (میانگین وزن اولیه ۱۶±۲۱۴ کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی مورداستفاده قرار گرفتند و به مدت ۴۵ روز تیمارهای آزمایشی شامل ۱- شاهد (جیره پایه بدون افزودنی)، ۲- آویشن (جیره پایه+ پنج گرم اسانس آویشن در روز برای هر راس گوساله)، ۳- دارچین (جیره پایه+ پنج ­گرم اسانس دارچین در روز برای هر راس گوساله) و ۴- علوفه (تغییر ناگهانی جیره از مواد متراکم به جیره کاملا علوفه­ای در ده روز پایانی آزمایش؛ به عنوان کنترل مثبت برای فراوانی نسبی باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در شکمبه و مدفوع) را دریافت نمودند. گوساله­ها با جیره­های حاوی ۱۵ درصد علوفه و ۸۵ درصد کنسانتره تا حد اشتها تغذیه شدند. نمونه های محتویات شکمبه و مدفوع از گوساله ها در پایان آزمایش جمع آوری شد. تشخیص کمی اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در نمونه ها با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و روش واکنش زنجیره ای پلیمراز کمی انجام شد. یافته ها: میانگین مصرف ماده خشک و افزایش وزن روزانه گوساله­های پرواری از روز ۳۶ تا ۷۰ آزمایش تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. درحالی که در گوساله های مصرف کننده تیمار علوفه از روز ۷۱ تا ۸۰ میانگین مصرف ماده خشک و افزایش وزن روزانه کاهش، و ضریب تبدیل غذایی افزایش یافت (۰۵/۰>P). افزودن اسانس­ آویشن و دارچین موجب کاهش جمعیت سویه اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ (rbfE) محتویات شکمبه شد (۰۵/۰>P)، درحالی که سویه اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ (iudA) را تحت تاثیر قرار نداد. اما تیمار علوفه­ جمعیت هر دو سویه اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ را در شکمبه نسبت به تیمار شاهد کاهش داد (۰۵/۰>P). هم چنین، تیمارهای آزمایشی جمعیت هر دو سویه اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ را در شکمبه و مدفوع گوساله­های پرواری نسبت به تیمار شاهد کاهش دادند (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استفاده از اسانس آویشن و دارچین در جیره گوساله های پرواری می تواند روش مناسب تری در مقایسه با راه کارهای تغذیه ای از قبیل تغییر ناگهانی جیره از جیره با مواد متراکم بالا به جیره علوفه ای برای کاهش جمعیت باکتری های بیماری زا از قبیل باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در شکمبه و کاهش دفع آن در مدفوع باشد.

اثرات اسانس آویشن و دارچین بر دفع باکتری اشرشیاکلی O۱۵۷:H۷ در گوساله های پرواری هلشتاین تغذیه شده با مقادیر بالای مواد متراکم Keywords:

اسانس , اشرشیاکلی , گوساله پرواری , گیاهان داروئی