واکاوی مفهوم «اساس» به مثابه شرط امکان قانون اساسی با تاکید بر اندیشه کارل اشمیت

قانون اساسی یکی از مفاهیم محوری در دانش حقوق عمومی است که پس از عصر روشنگری شکل گرفت و در کشورهای دموکراتیک، به اجرا درآمد. کشورهای اسلامی نیز در پی آن برآمدند تا چارچوب حکمرانی خود را بر اساس آن تعیین کنند و آرمان ها و ارزش های جامعه سیاسی خود را تجلی بخشند. بنابراین بررسی و تحلیل مفهوم «اساس» در قانون اساسی می تواند به هدف این تحقیق که «فهم ماهیت قانون اساسی و امکان تدوین مجدد آن در افغانستان از یک سو، و فلسفه تغییر و تعلیق آن از آغاز تاسیس تاکنون از سوی دیگر است»، کمک کند. مسئله اصلی این تحقیق این است که در میان اصول متعدد قانون اساسی، مفهوم «اساس» به چه حقیقت و وجهی حقوقی و سیاسی اشاره دارد. بی تردید، تحلیل این مسئله از منظر فلسفه حقوق، نیازمند واکاوی و نقد دقیق است. پرسش اصلی این مقاله این است که مفهوم «اساس» به مثابه شرط امکان قانون اساسی چیست؟ این تحقیق با روش تحلیلی-توصیفی و بر اساس اسناد کتابخانه ای به بررسی این موضوع پرداخته و تلاش شده است که مفهوم قانون اساسی، و به طور خاص مفهوم «اساس»، با تکیه بر نظریه های کارل اشمیت تبیین شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که قانون اساسی ابتدا بر مبنای یک «اساس» معتبر استوار است و در حقیقت، این اساس است که وحدت سیاسی را ممکن ساخته و تجلی گاه اراده عمومی می شود.

واکاوی مفهوم «اساس» به مثابه شرط امکان قانون اساسی با تاکید بر اندیشه کارل اشمیت Keywords:

اساس , اساس مطلق , اساس نسبی , اساس پوزیتو , اساس ایدئال , شرط امکان قانون اساسی