در دنیای آموزش و پرورش، دو رویکرد عمده برای تدریس وجود دارد: تدریس
سنتی و تدریس نوین. هر یک از این رویکردها ویژگی ها و مزایا و معایب خاص خود را دارند. هر یک از این روش ها با توجه به شرایط خاص خود می تواند مفید باشد. با این حال، ترکیبی از هر دو روش می تواند بهترین نتایج را به همراه داشته باشد، جایی که استفاده از تدریس
سنتی در مباحث نظری و تدریس
نوین در مسائل عملی و مهارت های کاربردی می تواند دانش آموزان را به شکلی کامل تر تربیت کند. الگوهای تدریس جزء مهارت های فنی معلمان محسوب می شود و هنر معلم در کیفیت انتخاب و اجرای آن هاست. از آن جا که و توانایی های افراد متفاوت است باید از روش های تدریسی بهره جست که تفاوت های فردی دانش آموزان را لحاظ نماید. در دهه های اخیر تلاش های زیادی در کشور صورت گرفته تا روش های کلیشه ای و
سنتی آموزشی جای خود را به روش های تازه و بدیع و مبتنی بر نیازهای فردی و اجتماعی دانش آموزان دهد آنان را خالق و تولید کننده علم و دانش پرورش داده و در یچه های نوینی را در زمینه علوم و تکنولوژی در کشور بگشاید. امروزه الگوهای جدید تدریسی که بتوانند فعالیت های دانش آموزان را تقویت و یادگیری را به یک جریان دوسویه تبدیل کنند از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشند. مقاله حاضر از نوع مقالات مروری است و روش گردآوری مطالب آن به شیوه کتابخانه ای است.