تاثیر نویسندگان و دانشمندان ایرانی به زبان و ادبیات عربی در دوره عباسیان

ادیبان و دانشمندان ایرانی در دوره عباسی فداکاری های زیادی در زمینه علوم نحو، صرف، لغت، بلاغت، شعر و تاریخ نسبت به ادب عربی از خود نشان داده اند، به طوری که خدمات و تاثیر ایرانی ها به زبان عربی بیشتر از خود عرب ها به این زبان بوده است، چونکه ایرانیان صادقانه و به حکم یک انگیزه مقدس دینی به خدمت زبان عربی کمر همت بستند. ایرانیان مثل همه مسلمانان پاک نهاد دیگر، زبان عربی را ویژه زبان قوم عرب نمی دانستند، بلکه آن را زبان قرآن و زبان بین المللی اسلامی می دانستند، بنابراین بدون هیچ گونه تعصب و با علاقه فراوان و با کمال میل به یادگیری و گردآوری و تدوین این زبان دینی همت گماشتند. در ایران قبل از اسلام انواع زبان ها، مذاهب، عقاید و خط ها رواج داشت و قدرت اصلی ادبیات در اختیار دربار و ابزار آن یعنی خط و زبان پهلوی قرار داشت؛ اما با حضور عرب ها و از بین رفتن دربار ساسانی و جایگزین شدن خط آسان عربی، این خط و زبان به تدریج از رونق افتاد و با گذشت زمان و طی حدود پنج قرن از بین رفت. ایرانیان در قرون نخست هجری برای حفظ و فرهنگ خود تلاش های فراوانی کردند که ثمره نهایی آن ایجاد وحدت زبانی بود که خط عربی نیز ابزار مناسبی برای رشد و رواج آن شد. در این پژوهش نقش ایرانیان در زمینه های قرائت و تفسیر، علم حدیث و روایت، جوامع حدیث در عصر عباسی، ادبیات، نحویان معروف دوره عباسی، فقه و فقاهت، کلام، فلسفه و حکمت، فیلسوفان مشهور ایرانی در دوره عباسی، عرفان و تصوف، مشهورترین عرفای ایرانی اصل، تاریخ و جغرافیا و معروفترین مترجمان دوره عباسی بخوبی بیان شده است.

تاثیر نویسندگان و دانشمندان ایرانی به زبان و ادبیات عربی در دوره عباسیان Keywords:

ادبیات عرب , ایرانیان , عصر عباسی , فلسفه , عرفا , تاریخ , ترجمه