توت فرنگی (Fragaria × ananassa) یکی از میوه های مهم اقتصادی با ارزش غذایی بزرگ در تراتیر جهان شناخته شده است. با این حال، تنش های محیطی مانند شوری می تواند بر طور قابل توجه عملکرد میوه را کاهش دهد. مطالعه ای با هدف بررسی تاثیر شوری و محلول پاشی کود آلی بر رشد و عملکرد
توت فرنگی رقم گاوتا در شرایط بوستان انجام شد. این پژوهش بر صورت طرح اتفاقی پالتی در قالب بلوک های تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارها شامل
شوری خاک در چهار سطح (۲،۵،۱۰،۲۰دسی زیمنس بر متر) و محلول پاشی کود مایع در چهار سطح (۵،۱۰،۱۵،۲۰لیتر در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که مقدار هدایت الکتریکی (EC) در تیمار شاهد (۱.۰دسی زیمنس بر متر) بیشترین مقدار در شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر (۸.۰دسی زیمنس بر متر) ثبت شد. مقدار تدیم خاک در تیمار و محلول ۲۰لیتر در هکتار بیشترین مقدار در شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر (۲۰۰میلی گرم بر لیتر) مشاهده شد، بر طوری که شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر باعث افزایش ۱۰۰درصدی تدیم نسبت بر شاهد محلول پاشی و مایع ۲۰لیتر در هکتار باعث افزایش ۶۰درصدی آن شد. بیشترین مقدار نیتروژن خاک در تیمار محلول ۲۰لیتر در هکتار (افزایش ۱۰۰درصدی نسبت بر شاهد) بیشترین مقدار در شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر (ازایش ۵۰درصدی نسبت بر شاهد) ثبت شد. همچنین، تیمار و مایع ۲۰لیتر در هکتار باعث افزایش ۴۰درصدی پتاسیم خاک نسبت بر تیمار شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر افزایش ۲۰درصدی پتاسیم نسبت بر شاهد را نشان داد. نسبت جابجایی تدیم (SAR) نیز بیشترین مقدار خود را در تیمار و مایع ۲۰لیتر در هکتار بیشترین مقدار را در شوری ۱۰دسی زیمنس بر متر داشت. این نتایج نشان داد که شوری می تواند تاثیرات منفی قابل توجه بر خصوصیات خاک داشته باشد، اما محلول پاشی و مایع آلی می تواند بهبود بخشی خصوصیات خاک، افزایش عملکرد گیاه، و نسبت جابجایی تدیم عناصر غذایی را بهبود بخشد.