اثربخشی خوانش داستان بر افزایش همدلی در دانشجویان پرستاری : یک مطالعه شبه تجربی

سابقه و هدف: ارتباط ودرک متقابل ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی با بیمار، نگرانی جدی نظام سلامت است. هدف این مطالعه، ارزیابی و مقایسه خوانش داستان بر افزایش میزان همدلی عمومی وهمدلی با بیمار در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود. مواد و روش ها: برای این مطالعه شبه تجربی ۸۲ نفراز دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مازندران در دوگروه ۴۱ نفری شاهد و مورد به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. خوانش متن ادبی با توجه به عناصر داستانی زیر نظر مدرس در ۶ جلسه  دو ساعته به روش آنلاین، به مدت ۶ هفته در یک نیمسال به بحث گذاشته شد. قبل و بعد از جلسه، دانشجویان پرسشنامه همدلی عمومی دیویس و همدلی با بیمار جفرسون را تکمیل کردند. یافته ها: در این مطالعه، همدلی عمومی و همدلی با بیمار در سه بازه زمانی قبل از مداخله و در دفعه دوم پس از پایان مداخل  و سپس ۷ روز پس از پایان مداخله مورد ارزیابی قرارگرفت. نمرات همدلی جفرسون از ۴۴/۷۱ در زمان۱ (قبل از مداخله) به ۶۱/۳۷ در زمان ۲( پس از مداخله) افزایش یافته و سپس به ۵۷/۹۸در زمان۳ (۷ روز پس از مداخله) کاهش یافته است، که نشان دهنده تاثیر مثبت مداخله می باشد. نمرات همدلی دیویس نیز از ۵۱/۹۳ در زمان۱ به۷۶/۵۳ در زمان۲ افزایش و سپس به ۶۰/۱۳ در زمان ۳ کاهش یافته اند. برای مقایسه همدلی از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد، اما قبل از انجام آزمون فرض کوریت، از آزمون ماچلی استفاده شد و چون نتایج معنی داری را نشان نداد (۰/۰۰۱P<)، از آزمون گرین هوس استفاده و در سه دوره اندازه گیری همدلی جفرسون ودیویس در دوگروه کنترل و مداخله، تفاوت معنی داری گزارش شد (۰/۰۰۱P<). استنتاج: براساس یافته های مطالعه حاضر، داستان خوانی برارتقای حس همدلی عمومی و همدلی با بیمار دانشجویان پرستاری موثر است. برگزاری این شیوه در دانشگاه ها، برای آموزش مولفه همدلی پیشنهاد می شود.

اثربخشی خوانش داستان بر افزایش همدلی در دانشجویان پرستاری : یک مطالعه شبه تجربی Keywords:

empathy , general Empathy , patient relationship , story reading , educational intervention , همدلی , همدلی عمومی , ارتباط با بیمار , داستان خوانی , مداخله آموزشی