دولت صفوی با یک ایدئولوژی مذهبی روی کار آمد. هدف اصلی این حکومت بر روی کار آوردن یک حکومت جدید در ایران بود که رنگ و بوی مذهب تشیع داشت؛ زیرا در دوره حکومت
صفویه دو دولت قدرتمند ایرانی و
عثمانی قرار داشتند که دولت دارای مذهب اهل سنت بودند و دولت
صفویه قصد داشت که اعلام مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی کشور در مقابل این دو دولت سعی علم کند. آنان در این سعی کردند در داخل کشور به سروسامان دادن اوضاع داخلی بپردازند، به همین دلیل در دوره حکومت شاه اسماعیل اول و شاه تهماسب اول با قدرت تمام حکومت محلی خود را مطیع کردند. اقدام بعدی شاهان
صفویه ایجاد نهاد مذهبی برای سروسامان دادن مسائل شیعه بود. جبل عامل نشینان در این اقدام با آوردن علمای اطراف ایران علی الخصوص از آناطولی، جبل عامل دادن سروسامان این مسائل شیعه را نیز پشت سر گذاشتند. سیاست سخت گرایانه شاهان
صفویه و
علما باعث شد در مدت درازمدت که در کشور شورش هایی علیه حکومت مرکزی شکل بگیرد. بعداز تاسیس حکومت صفویه، حکومت های
عثمانی و حکومت
ازبکان در حمایت از اهل سنت ایران به آنان کمک کردند که علیه دولت نوپای شیعه مذهب
صفویه اهل سنت دست به شورش بزنند و این دولت ها در اجرای کامل نقشه های خود کاملا موفق بودند. مسئله که به شورش های اهل سنت قوت قلب می بخشید و باعث می شد که این شورش به موفقیت برسد حمایت بی چون و چرا علمای اهل سنت بود. در این مقاله سعی شده است که به زمینه های شکل گیری شورش های مذهبی علیه حکومت
صفویه پرداخته شود. این عوامل را به طور کلی می توان به دو دسته عوامل داخلی و خارجی تقسیم نمود. این پژوهش با روش کتابخانه ای به بررسی دو عامل پرداخته است. شورش های مذهبی از عواملی بود که موجب شد دولت
صفویه در دوره حکومت شاه سلطان حسین صفوی توسط افغانان اهل سنت در سال ۱۱۳۵ سقوط کند.