با تشکیل حکومت صفویه، گرچه پس از سالها یک دولت متمرکز روی کار آمد، اما دولت
صفویه سر منشا بسیاری از شورشهای داخلی و خارجی شد. وقوع شورش در هر جامعه ای مالک خوبی در شناخت و درک موقعیت یک حکومت در صحنه داخلی و بینالمللی، و مهمتر از آن تحلیل هر چه بیشتر اوضاع آن جامعه میباشد. شورشهای دوره
صفویه مولود مسائل اقتصادی-مذهبی بودند. شورشهای مذهبی بیشتر از طرف نیروهای اهل سنت و
اقلیتهای مذهبی دیگر هدایت میشدند. هدف اصلی این شورشها به چالش کشیدن مذهب رسمی کشور یعنی مذهب تشیع امامی بود. تالش صفویان برای رسمی کردن این مذهب در ایران باعث شد که در گوشه و کنار شورشهایی با رنگ و بوی مذهبی شکل بگیرد. شورشهای اکراد یزیدی، ارمنیان در شمال ایران، اهل سنت و زرتشتیان منطقه جنوب شرقی ایران، و مردم قندهار در افغانستان با تشکیل شورشهایی بر علیه دولت مرکزی زمینه ضعف دولت
صفویه را به وجود آوردند. وجه مشترک شورشهای
اقلیتهای مذهبی دوره
صفویه حمایت دولتها عثمانی از آنان و همچنین حمایت علمای اهل سنت از شورشهایی که از طرف اقلیت اهل سنت رخ میداد بود، در این پژوهش سعی شده است که بهروش کتابخانه ای و گردآوری اطلاعات به بررسی شورشهای اقلیت های مذهبی در دوره
صفویه پرداخته شود.