تجمیع املاک یکی از ابزارهای حقوقی و مدیریتی در برنامه ریزی شهری است که با هدف بهینه سازی کاربری اراضی، کاهش پراکندگی مالکیت ها، و افزایش بهره وری اقتصادی انجام می شود. این
فرآیند از منظر حقوقی نیازمند درک مبانی
حقوق مالکیت، قوانین مربوط به تقسیم و تجمیع املاک، و رعایت
حقوق مالکان است. در این مقاله، به بررسی
مبانی حقوقی تجمیع املاک،
فرآیند اجرایی آن، و چالش های پیش روی این امر در نظام حقوقی ایران پرداخته می شود.
تجمیع املاک یکی از روش های مهم و کاربردی در ساماندهی و بهسازی بافت های فرسوده و توسعه شهری است. این فرآیند، به معنای ادغام چند قطعه زمین یا ملک کوچک و پراکنده به یک قطعه بزرگ تر و یکپارچه با هدف استفاده بهینه از زمین، افزایش ارزش اقتصادی، و تسهیل در اجرای طرح های شهری است. از منظر حقوقی،
تجمیع املاک نیازمند رعایت اصول و قواعد
حقوق مالکیت، تنظیم قراردادهای مشارکت، و در نظر گرفتن
حقوق مالکانه افراد است.
مبانی حقوقی این
فرآیند بر اساس قوانین مدنی، قانون ثبت اسناد و املاک، قانون شهرداری ها و قوانین مرتبط با نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شکل می گیرد.