تبیین مولفه های قابلیت محیطی در شکل گیری مجموعه های مسکونی در جهت رسیدن به تعاملات اجتماعی پایدار

آنگونه که می دانیم مجموعه های مسکونی، از جمله مهم ترین و باارزش ترین بخش های کالبدی، اجتماعی و فرهنگی جامعه هستند که نقشی انکار ناپذیری در کالبد، هویت و جایگاه اجتماع ایفا می کنند. برخی از فضا ها به لحاظ کم توجهی به اصول و مبانی اولیه معماری و شهرسازی اغلب وضعیت فیزیکی و روانی بغرنجی برای ساکنین بوجود می آورند. در این راستا هدف این تحقیق، تبیین مولفه های قابلیت های محیطی در طراحی قلمروهای مسکونی با رویکرد تعاملات پایدار اجتماعی؛ شامل ویژگی های محیطی، خصوصیات فیزیکی، فرهنگی، رفتاری و ادراکی کاربران در سطوح مختلف است. پژوهش های انجام گرفته در این باره در مقوله های علوم رفتاری و قابلیت های محیطی در طراحی مجموعه های مسکونی قابل بررسی است. بر اساس مطالعات انجام شده، الگویی جامع و عملیاتی برای طراحی سکونتگاه های جمعی مبتنی بر تعاملات پایدار اجتماعی با رویکرد قابلیت محیطی تدوین شد. در این الگو مولفه های عینی شامل طراحی نور، رنگ، فضاهای تعامل پذیر در عین احترام به قلمرو افراد، تهویه، تجهیزات محیطی و زیر ساخت های شهری، امنیت فیزیکی و روانی، احترام به محیط، ایجاد فضاهای باز و نیمه باز و ارتباط هرچه بیشتر با طبیعت، به عنوان موثرترین مولفه های عامل محیطی در طراحی معماری مسکونی با رویکرد قابلیت محیطی مطرح شدند. همچنین مولفه هایی همچون آسودگی، امنیت، توجه به کیفیت و زیبایی فضایی، توجه به اصل محصوریت و مقیاس فضایی، توجه به اصول بومی و فرهنگی و معماری گذشته منطقه از جمله مهم ترین مولفه های ذهنی اثر گذار در این زمینه هستند. در این تحقیق از اهمیت مجموعه های مسکونی شروع میکنیم و با بررسی تاثیر قابلیت محیطی و تعاملات اجتماعی به مولفه های موثر در تعاملات اجتماعی می رسیم که به وسیله آن راهکارهای طراحی برای مجتمع های مسکونی داده می شود.

تبیین مولفه های قابلیت محیطی در شکل گیری مجموعه های مسکونی در جهت رسیدن به تعاملات اجتماعی پایدار Keywords:

معماری مسکونی , قابلیت های محیطی , پایداری اجتماعی