تبیین فرآیند ازدیاد نعمت از مسیر اخلاق رضایت مندانه؛ با توجه به آیه هفتم سوره ابراهیم

مطابق ظاهر آیه هفتم سوره ابراهیم، اگر انسان ها نسبت به داشته های خود، شکرگزار باشند، شاکربودن، دست کم بر اساس یکی از معانی، خودش به تنهایی می تواند سبب افزایش دارایی مادی و معنوی شود. اما فرآیند تاثیر و تاثر میان شکرگزاری و افزایش سرمایه و این که چگونه یک امر پنداری و درونی، می تواند یک محصول بیرونی و عینی را عهده دار شود، در آیه مشخص نیست. در این تحقیق با روش توصیفی و تحلیلی تلاش شده است تا با استفاده از آیاتی دیگر و برخی احادیث معتبر، این فرآیند تحلیل شود. هم زمان به فرآیند شناختی خاصی اشاره می شود که از راه تبیین حالت درونی و ذهنی شاکربودگی،  رسیدن به نتایج محسوس واقعی را تفسیر می کند. یافته های پژوهش نشان می دهد که نسبت مستقیمی میان شکرگزاری و تاثیر آن بر افزایش سطح کمی زیست آدمی وجود دارد؛ در آیه موردنظر شکرگزاری متوقف بر باورها و موضع گیری های پیشین خاصی نشده است و هر انسانی می تواند با قراردادن خود در این فرآیند شناختی از نتایج آن بهره مند شود؛ حاصل آنکه طبق یک سنت الهی خود انسان است که با نگرش و گرایش های درونی، کشش و کنش های بیرونی را رقم می زند و فرآیند شاکر بودگی افزایش سرمایه، تاثیر یک امر درونی کیفی بر یک امر برونی کمی را به درستی نشان می دهد.

تبیین فرآیند ازدیاد نعمت از مسیر اخلاق رضایت مندانه؛ با توجه به آیه هفتم سوره ابراهیم Keywords:

شکرگزاری , خرسندبودگی , افزایش سرمایه , فرآیندشناختی , سنت الهی , قرآن کریم