بررسی پدیدارشناختی جنسیت در میانه سنت فرهنگی ورزاجنگ

مردم بومی شمال، سامان دهی نبرد خونین دو گاو نر را ورزاجنگ می نامند و تحت عناوینی مثل پاسداشت بازی محلی، سنت، حفظ فرهنگ و صیانت از هویت بر تداوم آن اصرار دارند. طی چند سده اخیر این فرهنگ نامتعارف با دگرگونی ساختارهای اجتماعی، دچار تغییرات شگرف شد اما هسته اصلی آن یعنی «جنگیدن دو گاو نر» همچنان باقی مانده است. برخی از محققان دانشگاهی نیز در حمایت از ابعاد اقتصادی، بر توسعه آن به منظور جذب سود و عواید مالی برای میزبان، جاذبه گردشگری و توریسم و انسجام اجتماعی تاکید می نمایند. هرچند از گذشته تاکنون در ایران بسیاری از سیاحان و تاریخ نگاران، این پدیده را یک بازی نامیده اند اما آرمان حضور خرد در زندگی فردی و اجتماعی، ما را بر آن می دارد، بازی ای را زیبا تلقی کنیم که در کارکردهای خود، هماهنگ با زندگی باشند. این نمایش که جنسی از تامین معاش نامتعارف را در خود دارد نیمی از کنشگران خود (زنان) را انکار می کند. قصد ما از پرداختن به این موضوع، نه تلاش برای وارد کردن زنان به این کارزار، بلکه آسیب شناسی انتقادی آن می باشد . از این رو، پرسش محوری این است که فقدان حضور زنان در این مراسم گویای چه نوع مناسباتی است؟ بنابراین، با زیست تجربی میان کنشگران موصوف و اتخاذ استراتژی موستاکاس در پدیدارشناسی به مثابه روش، سعی نمود برای پرسش های فوق پاسخی درخور بیابد؛ نتیجه کار این شد که پدیده ورزاجنگ در استمرار سنت فرهنگی گذشته و در امتداد برجسته سازی سنت های جاری در جامعه ، به رغم تحولاتی که داشته، به آستانه یک بازی اجتماعی انسجام ساز نزدیک نشده است.

بررسی پدیدارشناختی جنسیت در میانه سنت فرهنگی ورزاجنگ Keywords:

بازی محلی , سیانت از هویت , جنسیت , پدیدارشناسی , آسیب اجتماعی