شناخت جایگاه موسیقی درمانی (برای انسان و حیوان) از منظر اندیشمندان ایرانی پس از اسلام

بیان مسئله : یکی از جدلهای دیرینه در گذر تاریخ هنر! چه در ایران (مشرق) و چه در مغرب زمین؛ مبحث موسیقی درمانی میباشد و در صورتی که این یک امر بدیع بوده ولی گویی امروزه چنان به مرز خرافه و داستانها آلوده گشته که دیگر نمیتواند کاربردی گردد، لذا در این تحقیق قصد داریم تا با مرور رسالات کهن موجود ایرانی با یک نقد رک ابتدا تخصص علامه های مشهور خویش نظیر فارابی، میرفندرسکی، غزالی و.. را واسازی کنیم سپس با بیان چرایی لزوم یک دید تطبیقی به یک کل بزرگتر یعنی الفبای هنردرمانی! برسیم. هدف : هدف ما در این پژوهش آن است که در پایان چنان حاصل شود که بحث درمان در پیوند با هنر مانند مبحث درمان در علم پزشکی نمیباشد و نباید که این مهم همیشه با بار منفی در نظر گرفته شود گویی در عالم ما دو درمان متفاوت وجود دارد؛ هرچند که خاطرنشان داریم جهان هنر بی علم میسر نیست! روش تحقیق: همچنین روش ما در اینجا توصیفی تحلیلی است )کیفی( و همواره از هرآنچه منابع میدانی و کتابخانه ای در توان داشتیم - بهره جستیم. جمع بندی : و در پایان چشم اندازی چنان داریم که با فرزونی امثال این مقاله، امر هنر از صرف پایبندی به قوانین و اقتصاد و نظریات و اعمال به ذات اصلی خود یعنی روح هنر! تجلی بیشتری کرده و با نامکشوفات خویش بر ایمان در گستردگی این جهان مخلوق بیفزاید و اصطلاحا از درجا زدن بپرهیزیم؛ که اصل کمال اسلامی است. امید که مفید واقع گردد.

Keywords:

ایران , اسلام , موسیقی , درمان , روح هنر