مقایسه روش های مدرن و سنتی آبیاری به منظور احیا و پایداری منابع آب

توسعه پایدار روستایی یکی از راه های دستیابی به پیشرفت و توسعه در همه مناطق به شمار می آید که جز در نتیجه توسعه کشاورزی امکان پذیر نخواهد بود. یکی از موانع عمده در پیشرفت کشاورزی کم آبی است. بنابراین استفاده بهینه از آب با بکارگیری روش های آبیاری مناسب سهم عمده ای در رسیدن به توسعه پایدار و حفاظت از منابع آب دارد. محدودیت منابع آب و بحرانی شدن شرایط آن موجب شده است تا بهره برداری از آن در طول تاریخ به صورت نظام مند و در چارچوب ضوابط ومعیارهای حساب شده انجام گیرد مطالعه حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال می باشد، که روش های آبیاری سنتی و مدرن چه تفاوتی با یکدیگر داشته و کدام یک تاثیر بیشتری بر پایداری و حفاظت منابع آب دارند. انتخاب نوع سیستم آبیاری به چند اصل بستگی دارد از جمله: مسائل اقتصادی مرتبط با سیستم و تولید محصول، کیفیت و کمیت آب موجود، وضعیت آب و هوایی. این انتخاب نه نتها یک فن، بلکه یک هنر می باشد. اهمیت آب و وابستگی کشاورزی به منابع آبی و ضرورت بهرهبرداری بهینه از آن موجب توجه ویژه به مسئله آب و آبیاری شده است نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد دو نوع نظام آبیاری سنتی( چشمه و قنات ) و نظام آبیاری مدرن(چاه)به شکل مناسب و هماهنگ در کنار هم قرار دارند که می توان آن را تلفیقی از دانش سنتی و مدرن دانست بنابراین لازم است که برای پایداری این هماهنگی و پایداری منابع آب هر منطقه ، از نابودی دانش بومی جلوگیری کرده و همگام و همسو با دانش بومی مردم هر منطقه اقدام به استفاده از تکنولوژی آبیاری مدرن نمود.

مقایسه روش های مدرن و سنتی آبیاری به منظور احیا و پایداری منابع آب Keywords:

سیستم های آبیاری نوین , روش های آبیاری , منابع آب , کشاورزی پایدار