ارزیابی پتانسیل روانگرایی در سازه های زیرزمینی ( مطالعه موردی قطعه شرقی- غربی تونل خط 7 متروی تهران)

روانگرایی یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین عوامل تخریب سازه ها در مناطق مستعد بروز این پدیده هنگام وقوع زلزله می باشد. بطور کلیروانگرایی و شدت آن به دو عامل مهم شامل خصوصیات لرزهها و شرایط مصالح اشباع برای روان شدن، از جمله تراکم آنها بستگی دارد. هر چندپدیده روانگرایی و تأثیر آن بر سازههای سطحی به کرات مورد مطالعه قرار گرفته، اما تأثیر آن بر سازههای زیرزمینی تاکنون کمتر مورد توجه بودهاست. همچنین با توجه به گسترش فضاهای زیر زمینی مانند مترو و تونلهای ماشینرو در کشورهای رو به توسعه مانند ایران و قرار گرفتن کشور درمنطقهای با لرزهخیزی بالا ضرورت مطالعه در این زمینه آشکار میباشد. در این پژوهش به ارزیابی روانگرایی در بخشی از تونل خط 7 متروی تهران (قطعه شرقی- غربی) پرداخته شده است. به منظور سهولت در محاسبات این قسمت از تونل به 6 بخش تقسیم شده است و هر بخش بطور مجزا مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش از سه روش که بر پایه عدد SPT هستند استفاده شده است که عبارتند از روش سید، روش جدید ونکوور و روش متوسط که میانگینی از چند روش ارزیابی می باشد. سپس پتانسیل روانگرایی بر پایه سرعت امواج برشی در خاک مورد ارزیابیقرار گرفته است و در نهایت مقادیر بدست آمده از این روش ها با هم مقایسه شده است.

Keywords:

روانگرایی , تونل , عدد نفوذ استاندارد , موج برشی , لرزه خیزی