فرسایش/ زوال گویش مازندرانی درحوزه ی خانواده درشهرستان قائمشهر

تحولات گوناگون سالهای اخیر به همراه توسعه ی صنعت، تکنولوژی و ارتباطات موجب گرایش گویشوران زبان های بومی و اقلیت به زبان های رسمی و معتبر شده است و این روند عاملی برای تضعیف جایگاه زبان های اقلیت و تهدیدی برای بقای آنها به حساب می آید. به طورطبیعی، زبان های محلی ایران نیز از این قاعده مستثنی نیستند. مازندرانی یکی از زبا نهای محلی در شمال کشورمان است که در سالهای اخیر کاربرد آن در حوزه های مختلف کاهش یافته است وفراگیران این زبان در نسل جوان هر روز کمتر می شوند. هدف این پژوهش به دست دادن شواهدی در مورد جایگاه اجتماعی این زبان و میزان کاربرد آن در حوز ه ی خانواده در قائمشهراست. همچنین این تحقیق در پی سنجش نگرش گویشوران نسبت به این گویش و بررسی تأثیر عوامل اجتماعی بر کاربرد آن است. 445 آزمودنی از شهرستان قائمشهر و بخش کیاکلا در سه گروه سنی مختلف به سؤالات آن پاسخ گفتند. پاسخگویان تقریباً به میزان مساوی از دو گروه جنسیتی زن و مرد و از دو جامعه ی شهری و روستایی به شیوه ی تصادفی انتخاب شدند. فراگیری زبان اول در خانواده بر حسب نوع خانواده و اعضای آن متغیر است. سن،تحصیلات، جنسیت و شهرنشینی درکاربرد دو زبان در حوزه ی خانواده و موقعیت های مختلف مؤثرند.در مجموعکاربرد فارسی در گروههای سنی پایین بیش از گروههای سنی بالا، در بین زنان بیش از مردان و در میان شهرنشینان بیش از روستانشینان است. در مجموع یافته های پژوهش، از فرسایش و زوال تدریجی گویش مازندرانی درحوزه خانواده در منطقه حکایت دارند