بررسی و مقایسه پخت سیلیکون رابر با استفاده از اشعه الکترونی و پخت پراکسیدی

شبکه ای کردن لاستیک سیلیکون با استفاده از روش شیمیایی (پراکسیدی) و روش تابش پرتوالکترونی انجام شد و این دوروش با استفاده از نتایج تست کشش، تست سختی وتورم تعادلی (اندازه گیری جرم مولکولی بین اتصالات عرضی) مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت. دز اپتیمم جهت پخت با تابش پرتوالکترونی بدست آمد و سپس با استفاده از پر کننده ها و مواد افزودنی مناسب ضمن رسیدن به خواص مطلوب کاهش می یابد. میزان دز اپتمیم برای سیلیکون رابر بدون پر کننده و هیچ ماده افزودنی ، 150 کیلوگری بدست آمد. جهت کاربردهایی با استحکام کمتر و ازدیاد طول نهایی بیشتر، از دزهای پایین تر می توان استفاده نمود. میزان دز اپتیمم برای سیلیکون رابر با افزودن پنج درصد پر کننده از نوع Fumed Silica، 100 کیلوگرمی بدست آمد. افزودن پر کننده از نوع Fumed Silica به سیلیکون رابر به افزایش بازده شبکه ای شدن کمک می کند و جرم مولکولی بین کراس لینکها کاهش یافته و در نتیجه دانسیته کراس لینک، افزایش می یابد. دز اپتیمم نمونه های حاوی سیلیکا از استحکام کششی بالاتر و همچنین از سختی و مدول بمراتب زیادتری از نمونه بدون سیلیکا برخوردار هستند که این افزایش با کاهش ازدیاد طولو پارگی بخصوص در نمونه های 10 درصد سیلیکا همراه است. با افزایش پر کننده سیلیکون رابر از 5 درصد به 10 درصد، دز اپتمم از 100 کیلوگرمی به 50 کیلوگرمی کاهش یافت.

Keywords:

سیلیکون رابر , اشعه الکترونی , شبکه ای کردن , پرتو دهی , فیوم سیلیکا