بررسی تأثیر سطوح مختلف شوری بر روی برخی از ترکیبات وابسته به فعالیت آنتی اکسیدانی کنگر فرنگی

گیاهان دارویی، منابع غنی از آنتی اکسیدان های طبیعی هستند. این گیاهان در طب سنتی برای کنترل و درمان بسیاری از بیماری ها به کار می روند. کنگر فرنگی با نام علمی . Cynara scolymus L، گیاهیست از خانواده کاسنی با توجه به عوارض جانبی داروهای شیمیایی، توجه جامعه به سمت مصرف داروهای گیاهی معطوف شده است، شوری یکی از تنش های شایع در جهان کنونی است که سبب کهاش تولیدات کشاورزی و نقصان رستنی های طبیعی در نواحی وسیعی از سطح زمین می شود. به این دلیل مطالعه ای در سال 91-1390 به منظور بررسی اثر شوری خاک روی میزان برخی از متابولییت های ثانویه گیاه کنگر فرنگی انجام شد. کشت در شورهای 0/38، 0/43، 0/52، 1/06 و 1/88 دسی زیمنس بر متر در شرایط طبیعی خاک مزرعه صورت گرفت. اجرای طرح در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار انجام گرفت. بر اساس نتایج تجزیه ی واریانس، اختلاف معنی داری در میزان برخی از متابولیت های ثانویه گیاه تحت تأثیر تیمارهای اعمال شده مشاهده شد (P<0/01). طبق نتایج بیشترین میزان فنل (607/89 میکروگرم در گرم وزن خشک نمونه) در برگ مربوطه به سطح شوری 1/06 دسی زیمنس بر متر بود و بیشترین میزان فلاونوئید (122/67 میکروگرم در گرم وزن خشک نمونه) برگ مربوط به تیمار شوری 0/38 دسی زیمنس بر متر بود. همچنین بیشترین میزان فعالیت آنتی اکسیدانی (34/43 درصد رادیکال آزاد) برگ در تیمار شوری 0/43 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد و کمترین مقدار آنها مربوط به شوری 1/06 دسی زیمنس بر متر بود. با توجه به نتایج بدست آمده شوری بر تجمع ترکیبات وابسته به فعالیت آنتی اکسیدانی بویژه فنل مؤثر است.

Keywords:

کنگر فرنگی , فنل , فلاونوئید , آنتی اکسیدانتی , بافت خاک