سیاست کیفری ایران در خصوص اطفال و نوجوانان بزهکار

یکی از موضوعات مهم جامعه امروز بزهکاری اطفال و نوجوانان می‌باشد. علل و عوامل مختلفی دربزهکاری اطفال و نوجوانان موثر است و تنها نمی‌توان به علت خاصی اشاره نمود بلکه مجموعه‌ای از عواملدست به دست هم داده و زمینه بزهکاری را برای اطفال فراهم می‌آورند. در نظام حقوقی هر کشور سیاست کیفری و جنایی آنان در مورد اطفال و نوجوانان از مباحث مهم به شمار می رود زیرا اقتضاء دوره کودکی ایجاب می‌کند که سیاست جنایی مقابله با بزهکاری اطفال متمایز از بزرگسالان باشد و به تناسب سن و شرایط، باآنان برخورد شود. سیاست کیفری ایران در خصوص اطفال و نوجوانان در قانون مجازات جدید متفاوت ازقانون سال 1370 بوده است. در قانون جدید همانند قانون سابق سن بلوغ معیار مسئولیت کیفری واقع شده است، با این تفاوت که در قانون جدید، سن بلوغ تعریف و تعیین شده است، و به صراحت گفته شده است که افراد نابالغ مسئولیت کیفری ندارند و اطفال و نوجوانان بزهکار به چهار گروه سنی تقسیم شده است و در مورد آنان اقدامات تأمینی و تربیتی مقرر شده است. بنابراین رویکرد قانون جدید نسبت به اطفال و نوجوانانحمایتی است و می‌توان گفت که قانونگذار سیاست جنایی افتراقی را در خصوص این گروه از افراد در قانون مجازات جدید مورد پذرش قرار داده است. قانون مجازات جدید در خصوص اعمال مجازات در جرایم حدود و قصاص نسبت به اطفال و نوجوانان بزهکار نیازمند بازنگری است و حذف قطعی مجازات در این جرایم از اطفال و نوجوان از مواردی است که باید مورد توجه قانونگذار قرار گیرد

Keywords:

اقدامات تأمینی و تربیتی , بزهکار , بلوغ , سیاست کیفری , طفل , مسئولیت کیفری