سازه،معماری،زیبایی

سازه در معماری به عنوان اولین مسئله مهم برپاسازی فضا مطرح است.تحمل و انتقال بار،عملکرد ذاتی سازه و مهمترین نقش آن در معماری است که در نهایت منجر به شکل گیری ساختار اصلی بنا نیز می شود.در معماری گذشته،رابطه سازه بامعماری، سازه به مثابه معماری بوده است؛یعنی شکل گیری فرو و فضاهای عملکردی منجر به بکارگیری مصالح بنا بر اساس روابط پایداری و در نتیجه شکل سازه بوده است.آنچه که یک بنا را در دوره خود تبدیل به یک شاهکار می کرده،بکارگیری فن روز برای رسیدن به غایت زیبایی و پایداری بوده است؛پس در معماری گذشته،زیبایی،پایداری و سازه مقوله هایی جدا از هم نبوده اند وکارایی سازه ای و زیبایی فرم بطور همزمان در بنا اتفاق می افتاده است.در دنیای معاصر،گسترش نقش سازه در معماری با انقلاب صنعتی،تولید انبوه آهن،پیشرفت های علمی در زمینه علم مواد و مصالح،مدون شدن علم سازه ومهندسی سازه همگام بوده است.پیشرفت علم سازه و تخصصی شدن آن در مواردی به دلیل در اولویت قرار گرفتن ملزومات فنی،شکل سازه،تعیین کننده اصلی فرم نهایی بنا می شود و ارتباط سازه با بنا در مجموعه سازه به مثابه معماری قرار می گیرد.گاهی تکنولوژی علاوه بر نقشی که سازه در پایداری بنا ایفا می کند،با نمایان ساختن بخش هایی از آن بدان عملکرد تندیس گون نیز می دهد که خود می تواند نمادی از علم و فناوری روز شود و یا با الهام از طبیعت،تبدیل به نمادی از طبیعت و سازه های طبیعی گردد که در این صورت رابطه سازه بامعماری، سازه به مثابه آرایه می گردد. همچنین بهره گیری از فناوری های مدرن آزادی بیشتری به معماران در ایجاد عناصر و فرم های مختلف می دهد که در این صورت سازه به صورت پنهان در بنا بکار می رود.در این مقاله با نگاهی به ارتباط سازه با معماری و از آن منظر ربطی که می تواند با زیبایی شناسی معماری پیدا کند پرداخته می شود.

Keywords:

سازه , زیبایی , فناوری , فرم , طبیعت