جایگاه معناگرایانه آب در باغ ایرانی

براساس مفهوم حکمت که قرار دادن هر چیز در جایگاه خویش است، باغ سازی ایرانی اقدامی تفنن نبوده، بلکه حرکتی حکیمانه و علمی بوده، در باغ ایرانی هر چیز در جایگاه بایستگی ها و شایستگی های خویش قرار گرفته است. با توجه به اینکه ایران از لحاظ جغرافیایی در محدوده ای واقع شده که از کمبود آب رنج می برده، اما در گذشته با روش های بسیار استادانه و هنرمندانه از این نعمت الهی در باغ سازی ایرانی استفاده می شده است و در تمام سطح باغ، آب حضور مهم دارد و در کنار بهره کارکردی و بهره زیبابی شناسانه، بهره معناگرایانه آن مورد توجه بوده است. آب از نظر فلسفی اشاره به مفاهیمی چون پاکی و طراوت و حیات دارد. آب که سرمنشاء وجود هستی است، یکی از عناصر مقدس ایرانی بشمار می رود، در نتیجه دارای حرمت است و گویی آب گذرگاه انسان برای ورود به دنیایی دیگر می باشد و نمود آب در معماری به عنوان عنصر اصلی و مرکزی تلقی شده و معماری در اطراف آن قرار می گیرد. در طراحی باغ علاه بر زیبایی به هویت مکانی آن نیز توجه شده است. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به مطالعه نقش آب و تفاسیر صورت گرفته در مورد این عنصر پرداخته می شود. در ادامه با استناد به شواهد ک تباخانهای در باره نحوه باغ سازی ایرانی و ساماندهی آن با استفاده از آب، اهمیت این عنصر از دیدگاه معناگرایی مورد بررسی قرار می گیرد. در نتیجه، آب که دارای تقدس است نمود خود را در باغ ایرانی به صورت عنصر هستی بخش و نبض تپنده نشان می دهد و نشانه پایداری زندگی، جاودانگی و فرح بخشی است.

جایگاه معناگرایانه آب در باغ ایرانی Keywords:

عناصر باغ ایرانی , هویت , نقش آب , باغ , نماد آب , معناگرایی