پلی اتیلن ترفتالات از رایج ترین پلیمرهای مورد استفاده در صنایع بسته بندی، با عنوان PET و در صنایع منسوجات با عنوان پلی استر است که به دلیل دارا بودن خواص منحصر به فرد فیزیکی و شیمیایی آن است. از طرف دیگر پسماندهای PET به دلیل مصرف روز افزون آن و زیست تخریب ناپذیری، باعث افزایش نگرانی های زیست محیطی و اقتصادی شده است. بنابراین مدیریت پسماندها به یک مساله مهم اجتماعی تبدیل شده است(Bartolome, Imran, Cho, Al-masry, & Kim, n.d.). از دیدگاه افزایش آگاهی های زیست محیطی در جامعه، بازیافت به عنوان روشی کارآمد مورد توجه قرار می گیرد. در میان روش های مختلف بازیافت PET (اولیه یا در محل، ثانویه یا مکانیکی، نوع سوم یا شیمیایی و نوع چهارم که شامل بازیابی انرژی می باشد)، تنها نوع سوم (بازیافت شیمیایی)، قاعده کلی در بازیافت و توسعه تجدید پذیری آن است زیرا منجر به تشکیل مواد خامی می شود که PET از آن تهیه شده است(Mir, Sadeghi, & Sayaf, 2012). بازیافت شیمیایی از طریق فرایندهایی چون هیدرولیز(Jr. Companelli, Mr. Kamal Dc. 1993;48.,.)، متانولیز( Chandra, R. Adab, A., 1994)، گلیکولیز(Vitkauskienė, Makuška, Stirna, & Cabulis, 2011)، آمینولیز(Farrow G, Ravens Das.1963.) وآمونولیز(Blackmon Kp, Fox Dw, Shafer Sj. Eur. Patent. 1988;.) انجام پذیراست. در بسیاری از تحقیقات برای بازیافت شیمیایی PET، اولین هدف افزایش بازده تولید مونومرها همزمان با کاهش زمان واکنش و یا انجام واکنش تحت شرایط ملایم تر می باشد. تلاش های بی وقفه محققان باعث پیشرفت های چشم گیری در زمینه فرایند بازیافت شیمیایی شده است. محصولات به دست آمده از بازیافت PET را می توان در تهیه پلیمرهایی همچون رزین های پلی استراشباع و غیراشباع، پوشش های اکریلیک، رزین های آلکیدی، اپوکسی، رنگ های ضد آب و پلی یورتان مورد استفاده قرار داد(Syariffuddeen & Norhafizah, 2012).