بررسی تاثیر ارتفاعات و فواصل طولی آبشارها بر میزان انحلال اکسیژن محلول در رودخانه گرگر

غلظت اکسیژن محلول (Dissolved Oxygen) یک شاخص مهم برای سلامت آب رودخانه است وجود این ماده برای بقاء و رشد آبزیان امری حیاتی است میزان اکسیژن قابل حل در آب به دمای آب، فشار جو و غلظت نمک های محلول در آب بستگی داشته و حلالیت آن با کهش دما و شوری آب و افزایش فشار جو، افزایش می یابد بر اساس تحقیقات محققین مختلف میزان جذب اکسیژن محلول توسط آب علاوه بر متغیرهای هیدرولیکی از عوامل ویژ] ای تاثیر می پذیرد لذا راهکارهای مختلفی جهت افزایش اکسیژن محلول جریان وجود دارد که از آن جمله می توان به استفاده از تاثیرات سازه بر شرایط هیدرولیکی جریان اشاره نمود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ارتفاع و فاصله طولی آبشارها بر میزان انحلال اکسیژ« محلول جریان می باشد در این پژوهش از ایستگاه های مختلف که عبارتند از بالادست آبشار (دهانه تونل) اولین آبشار، دومین آبشار، سومین آبشار و چهارمین آبشار استفاده شده است. پس از انجام نمونه برداری های میدانی در طی دوره چهار ماه (تیر، مرداد، شهریور و آبان ماه) توسط دستگاه اکسیژ« سنجش اندازه گیری گردید نتاثیج نشان می دهد تقریبا در کلیه سازه ها تاثیرات ناشی از عملکرد سازه بر شرایط هیدرولیکی جریان سبب افزایش اکسیژن محلول گشته و افزایش دبی جریان،سبب کاهش تاثیرات سازه بر افزایش اکسیژن محلول جریان گشته است.

Keywords:

اکسیژن محلول DO , سازه آبشار , هوادهی , حلالیت , آبشارهای سنتی شوشتر