بررسی آزمایشگاهی اثر استفاده از الیاف کربن و نایلون بر پتانسیل شیارافتادگی مخلوط های آسفالتی گرم

مخلوط های آسفالتی قشر نهایی روسازی های انعطاف پذیر بوده و تحت تاثیر مستقیم آثار مخرب شرایط جوی و تنش های ناشی ازبارگذاری ترافیک می باشند. لذا استفاده از یک عامل مسلح کننده جهت بهبود مشخصات مکانیکی و عملکردی مخلوط های آسفالتی امریمنطقی به نظر می رسد. الیاف می توانند با توزیع در داخل ملات قیری و لابلای مصالح سنگی با آرایش تصادفی، خاصیت مسلح کنندگی درتمام جهات در مخلوط ایجاد کرده و بر بهبود مشخصات مخلوط های آسفالتی کمک کنند. از خرابی های مهم رویه های آسفالتی می توان به تغییر شکل ماندگار یا شیار افتادگی اشاره کرد. شیارشدگی فرورفتگی های طولی ای هستند که در مسیر عبور چرخ وسایل نقلیه ایجادمی شوند . شیارشدگی عمر خدمت دهی روسازی و کیفیت رانندگی را کاهش داده، همچنین موجب جمع شدن آب در آنها و ایجاد پدیدههیدروپلانینگ و کاهش سطح ایمنی راه می شود. در این تحقیق اثر الیاف کربن و نایلون بر پتانسیل شیار افتادگی مخلوط های آسفالتی مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفته است. به طوری که با ثابت نگه داشتن نوع مصالح سنگی و قیر به استفاده از الیاف در درصدهای وزنی وطول های مختلف پرداخته شده است. بنابراین در این مطالعه علاوه بر مقایسه تاثیر هر کدام از الیاف به منظور یافتن بهترین تاثیر الیاف،سعی شده است که در هر مورد بهترین درصد وزنی و طول الیاف نیز تعیین شود. مشاهده شد افزودن الیاف کربن با طول 1cm در بهبود خصوصیات شیارشدگی در دمای 42 درجه سانتیگراد تاثیر مثبت دارد. همچنین افزایش در درصد الیاف مخلوط و همچنین در اکثر موارد افزایش طول الیاف، موجب افزایش کرنش پس از یک ساعت بارگذاری و در نتیجه کاهش سختی مخلوط می شود.

Keywords:

الیاف , پتانسیل شیارافتادگی , خزش استاتیکی , مخلوط های آسفالتی گرم