معماری بومی به مثابه یک معماری زمینه گرا؛نگاهی به معماری بومی شوشتر

آنچه که به عنوان دستاورد سبک بینالملل و جهانی شدن معماری در طی زمان مسألهساز شدهاست، نگاه صرفاً تکنولوژیک به معماری و معماری بیتعلق به مکان بودهاست. در دهههای اخیر مبحث معماری پایدار و توجه دوباره به معماری بومی وآنچه که از پیش وجود داشته است به عنوان یک اصل تعیین کننده در جهت حل این معضل برآمدهاست. چرا که در این نوع فرآیند طراحی، رابطه ای که معماری میبایست با محیط طبیعی،شرایط اجتماعی، شرایط اقتصادی و... برقرار کند، به طرز ماهرانهای انعکاس مییابد. آنچه در این رویکرد در درجه اول اهمیت قرار دارد، زمینه (context) است. زمینه، بستر و محیطیاست که معماری در آن شکل میگیرد و هم محتوا و هم شکل را دربرمیگیرد و زمینهگرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبههای صرفاٌ کالبدی، بهتدریج ابعاد انسانی و جنبههای فرهنگی،اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار میگیرد. به این ترتیب در اینگونه طراحی، معمار و شهرساز باید در ابتدا ویژگیهای یک مکان_ زمینه_ را بهدرستی دریابد و این پارامتر را اصلی اساسی در فرآیند طراحی خود درنظرگیرد.مقاله حاضر در پی تبیین نقش و جایگاه زمینه گرایی در رأس برنامههای طراحی است و سعی دارد با تکیه بر معرفی معماری بومی شوشتر چگونگی ظهور این رویکرد را در معماری بومی شرحدهد و اهمیت توجه به این مبحث را در توسعه پایدار مشخص سازد.