طراحی مجتمعهای اقامتی تفریحی و گردشگری با رویکرد معماری بومی در گیلان

این گزارش در ابتدا با طرح مسئله به لزوم توجه به معماری فضاهای گردشگری در گیلان میپردازد. سپس هدف اصلی که دستیابی به بازیابی معماری بومگرا در خدمت رونق گردشگری منطقه و در هیئتیک ساختمان اقامتی گردشگری است را عنوان میکند. پرسشهای موجود بصورت عمده دربارهی پیوند بین مقولهی گردشگری و معماری بومگرا و سنتگرا در منطقه هستند. دو نمونه از فضاهای گردشگریتاریخی در گیلان به اختصار بررسی میشوند و در پی آن، مهمترین قواعد کلی موجود در معماری گیلان بیان میشود. معماری بومگرا و منطقهگرا و بازگشت به سوی آن، تاریخچه و اصول خود را دارد. درپیشینهی موضوع به این مهم پرداخته شده است. مهمترین نکتهی این مقاله، پرداختن به این امر است که چرا ساختمانهای اقامتی و چرا بکارگیری معماری بومگرا؟ در پاسخ به این پرسش از روش تحلیلیپدیدار شناسانه استفاده شده است. هتل موون پیک، اثر راسم بدران که هم نیازهای ساختمانهای اقامتی و هم الگوهای بومی را در خود جا داده است به عنوان یک نمونهی موردی بررسی شده است. در بخشنتیجهگیری، از اصول موجود در معماری گیلان به اصول موجود در طراحی فضای مسافرتی رسیده و پیشنهاداتی برای طراحی این فضاها ارائه شده است. در این بخش تلاش شده تا نکات آموخته شده ازنمونهی موردی در این ضوابط دخیل باشد. در پایان پرسشهای پژوهش پاسخ داده میشوند.

Keywords:

گردشگری , معماری بومی , مجتمع اقامتی تفریحی , منطقهی گیلان