برنامه ریزی مسکن گامی به سوی توسعه پایداری شهری مطالعه موردی: استان یزد

رویکرد حاکم بر فضای این تحقیق توصیفی تحلیلی است اطلاعات مورد نیاز از سالنامه های آماری استان، معاونت برنامه ریزی، مسکن و شهرسازی جمع آوری شده است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و برآورد شاخص های مسکن از مدل های منحنی لژستیک، آزمون های مربوط به شکست ساختاری و الگوهای خود توضیح جمعی میانگین متحرک استفاده شده است. پیش بینی های انجام شده در خصوص تعداد خانوار استان یزد در سالهای ١٣٩۵ و ١۴٠٠ به ترتیب برابر با ٣۶٢٨٣۵ و ٣٩٩٠٧٧ است. بنابراین تعداد مسکن مورد نیاز تا سال ١٣٩٠ بالغ بر ۴٧٩۶۴ خواهد بود. با فرض این که روند تعداد مسکن در سال ١۴٠٠ به حد اشباع خود برسد دوباره محاسبات تکرار شد که نتایج نشان می دهد تعداد مسکن مورد نیاز استان تا سال ١۴٠٠ برابر با ١٣٣۶٩۶ واحد خواهد بود. از آن جا که تعداد خانوارهای استان در سال ١۴٠٠ برابر با ٣٩٩٠٧٧ واحد خواهد بود در نتیجه پی شبینی می شود که کل مساحت زیربنای مورد نیاز برای تمامی واحدهای مسکونی در سال ١۴٠٠ برابر با حاصل ضرب این دو که برابر است با ۶۶۴ هزار متر مربع خواهد بود. نتایج آزمون های مربوط به شکست ساختاری برآورد مثبت بوده و نشان دهنده آن است که نسبت هزینه ٠ تراکم ساختمانی را به طور / زمین به هزینه مسکن با ضریب ٣١ مثبت تحت تأثیر قرار می دهد. پی شبینی ها نشان می دهند که در سال ١۴٠٠ ، تعداد مسکن مورد نیاز در استان برابر با ١٣٣٩۶٩ واحد خواهد بود لذا حجم سرمایه گذاری مورد نیاز به قیمت سال ١٣٨۵ برابر با ١۴٠۶۶٧٨ میلیون ﷼ خواهد بود. در نتیجه پیشنهاداتی چون سامان دهی تأمین مالی مسکن متناسب با ویژگیهای اقتصادی و اجتماعی خانوارهای استان، اعطای تسهیلات خرید مسکن کوچک (وام کم بهره) و تغییر سمت و سوی نظام عوارض و مالیات محلی از تولید مسکن به مصرف مسکن در بهبود برنامه ریزی مسکن استان نقش بسزایی دارند

Keywords:

برنامه ریزی مسکن , آینده نگری , توسعه پایدار , شکست ساختاری , استان یزد