تحلیل گردشگری بر مبنای مدلهای همساز با اقلیم اولگی و گیونی برای شهر تبریز

در صنعت و دانش گردشگری توجه به معیارهای اقلیمی جزو ضروریات توسعه این صنعت به شمار می رود. هدف پژوهش حاضر تحلیل وضعیت گردشگری و روزها و ایام بهینه حضور گردشگر در شهر تبریز بر مبنای معیارها و مدلهای اقلیمی است. با توجه به گستردگی اقلیم سرد و خشک در ایران و نیاز گردشگر به گرمایش مناسب در این اقلیم و به ویژه شهر تبریز به عنوان یکی از شهرهای بزرگ این اقلیم، توجه به مدلهای همساز با اقلیم برای ایجاد شرایط بهینه حضور گردشگر در این منطقه، امری ضروری است. در این تحقیق تجزیه و تحلیل آمار هواشناسی سی ساله تبریز (1389-1338) و تعیین محدوده آسایش اقلیم گردشگران با استفاده از شاخص ها و مدل های اقلیمی اولگی و گیونی، می باشد. روش تحقیق این پژوهش تحلیلی – پیمایشی می باشد. نتایج حاصله بیانگر این نکته است که در 24 درصد از ایام شرایط آسایش اقلیمی برای حضور گردشگران مهیا بوده و در 72 درصد تمهیدات لازم گرمایشی به دلیل واقع بودن در شرایط سرد در سال و در 4 درصد شرایط سرمایشی به دلیل واقع بودن در شرایط گرم در سال، باید برای گردشگران مهیا باشد. شهر تبریز برای شرایط حضور آزاد گردشگر برای روزهای ماههای خرداد، شهریور و مهر در آسایش قرار دارد. استفاده از وسایل گرمایشی در شب های ماه های مهر تا اردیبهشت برای آسایش اقلیمی گردشگران، لازم است. نتایج حاصله از این تحقیق می تواند مقدمه ای برای تحلیل اقلیمی روزهای حضور بهینه گردشگر در شرایط آسایش اقلیمی بهینه بوده و تمهیدات و پیش بینی های لازم را برای حضور گردشگر در دیگر مواقع سال فراهم آورد.

Keywords:

گردشگری , اقلیم , مدل , اقتصاد گردشگری , گردشگری شهری و روستایی , تبریز