نگرشی نو به پایداری بافت های فرسوده روستای

امروزه بسیاری از روستا های کشور با مسأله ایی به نام بافت های فرسوده مواجه هستند.روستاها موجودات زنده ایی هستند که رشد و زوال را تجربه می کنند.اگر عوامل منفی ، نظم و سازمان فضایی آن ها را بر هم بزنند،فرآیند زوال آنها تسریع خواهد شد.نواحی فرسوده روستایی بنا به سرشت خود با انواع عوارض و مشکلات مواجه هستند از این رو مشکل آنها چندوجهی است.که در هر مورد به شکل خاصی بروز می نماید.به همین دلیل برای حل مشکلات آن ها،معمولأ اقدامات و برنامه های گوناگونی مطرح می شود که هر یک بر جنبه ای خاص تاکید دارد.به نظر می رسد در بافت های فرسوده با توجه به وسعت دامنه و شدت مسائل گریبان گیر این بافت ها کارآمدترین رویکرد که بتوان برای مواجهه با کاستی ها و نارسائی ها اتخاذ نمود.نیل به اهداف توسعه پایدار در عرصه بهسازی بافت های فرسوده روستایی باشد.روش به کار گرفته شده در این پژوهش از نوع تحلیلی – اسنادی است و بر همین مبنا برای استفاده هدفمند از اطلاعات گردآوری شده ضرورت طرح های بهسازی بافت های باارزش روستایی مورد بررسی قرار گرفته و اهداف آنها تشریح شده است.نتایج این پژوهش نشان داد که در بهسازی بافت های فرسوده روستایی مهمترین اصل مردم و مشارکت فعال آنان در امر بهسازی می باشد و برای دستیابی به اصول توسعه پایدار باید در زمینه های توسعه کالبدی،رفع کمبود ها و سرانه کاربری های خدماتی و دستیابی به الگو و فرم مطلوب مطابق با بوم و اقلیم روستا تمهیدات لازم در نظر گرفته شود.در این پژوهش تلاش گردیده که بهسازی بافت های با ارزش روستایی از چشم انداز دیگری و با نگرش به مقوله توسعه پایدار مورد ارزیابی قرار گیرد.

Keywords:

بهسازی , بافت فرسوده , توسعه پایدار , روستا , مشارکت