اصول حاکم بر مطالعات بهره وری انرژی توصیه شده توسط استاندارد های علمی

تصمیم بر ادامه استفاده از روش ها و فناوری های متداول یا ضرورت رسیدن به یافته های جدید و بکارگیری آنها مستلزم ارزیابی های جامع از اثرات آنها در ابعاد مختلف است. بهره وری انرژی در تولید یکی از مباحثی است که ارتباط مستقیمی با ابعاد اقتصادی و زیست محیطی دخیل در فناوری بکار رفته و نیز سیاست گذاری های تولید در سطح خرد و کلان دارد. ارزیابی بهره وری انرژی در دنیا به دهه 1970 و بحران انرژی روی داده در این سالها بر می گردد و با توجه به اهمیت روز افزون مباحث مربوط به مصرف منابع انرژی از جمله عوامل اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی اهمیت روز افزونی پیدا کرده است. روش های بکار رفته در این نوع ارزیابی همواره رو به تکامل بوده و منجر به تبیین استاندارد های مختلف در سطوح ملی و بین المللی گردیده است. در ایران نیز ارزیابی بهره وری انرژی در دهه گذشته مورد توجه قرار گرفته و تحقیقات متعددی بدان پرداخته است. بررسی این تحقیقات وجود پراکندگی در روش های بکار رفته، استفاده از مفاهیم و تعاریف متفاوت و نتیجه گیری های مختلف را نشان می دهد که امکان مقایسه مناسب بین یافته ها با یکدیگر و برداشت یکسان را دچار خدشه کرده است. در این مقاله سعی بر آن است که با بررسی استاندارد ها و روش های توصیه شده علمی در این رابطه، از جمله استاندارهای بین المللی ایزو و VDI ، تلاشی در جهت ارایه راهکارهای مناسب برای استاندارد سازی مطالعات آینده در این زمینه صورت گیرد.

Keywords:

ایران , بهره وری انرژی , روش های استاندارد