بررسی توریسم پرنده نگری، مشکلات پیشرو و استفاده از تجربیات موجود برایمدیریت سایر مناطق در ایران، مطالعه موردی: تالاب سرخرود

توریسم پرنده نگری شاخه ای از اکوتوریسم است که در ایران فراگیر نبوده و در مقایسه با سایر انواع توریسم نسبتا ناشناخته مانده و کمتر روی آن سرمایه گذاری شده است. تالاب سرخرود که از سال 1386 تاکنون زیستگاه مناسبی برای هزاران قوی فریادکش میباشد یکی از مناسبترین مناطق ایران برای ترویج این صنعت و در عین حال استفاده از تجربیات حاصل برای فرهنگ سازی و مدیریت سایر مناطق میباشد. تحقیق حاضر به معرفی تالاب سرخرود، بررسی وضعیت جمعیت، اشتغال و تحصیلات ساکنین اطراف تالاب سرخرود، میزان پرداخت ورودی، ترکیب سنی و تحصیلات بازدیدکنندگان و لزوم بکار گیری صنعت پرنده نگری در این تالاب و جلب بیشتر توریست از طریق مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه می پردازد. با توجه به تبلیغات نسبتا مناسب در سال 1386 میانگین تعداد پرنده نگران درآذر ماه تا اسفند ماه سال جاری در بعضی از روزها به بیش از 6000 نفر هم می رسد. بر اساس نتایج بدست آمده 56 درصد بازدیدکنندگان لیسانس که 30 درصد از این افراد موافق با گرفتن ورودی به مبلغ 1000 تا 3000 تومان بودند. حدود 35 درصد از بازدیدکنندگان خارج از استان مازندران بودند که با تبلیغات منسجمتر این میزان میتواند افزایش یابد. در حالی که 80 درصد افراد ساکن در منطقه مورد مطالعه دیپلم و پایین تر از دیپلم بودند که اکثر این افراد در زمستان به شکار پرندگان اشتغال دارند. با آموزش های لازم و باتوجه به پتانسیل این منطقه صنعت پرنده نگری می تواند جایگزین شکار پرندگان گردد. بستر فرهنگی برای توسعه پرنده نگری در کشور باید فراهم گردد که راهکار اساسی در این زمینه آموزش از سنین کودکی است. علاوه بر این وجود یک شبکه رادیویی و تلویزیونی مجزا برای پرنده نگری در ایران برای در اختیار قرار دادن اطلاعات به روز این حوزه در اختیار علاقه مندان ضروری به نظر می رسد. بنابراین نقش مسولان دلسوز و با تجربه و استفاده از تجربیات حاضر در تالاب سرخرود برای مدیریت سایر مناطق در جذب توریست پرنده نگری میتواند مفید واقع شود.

Keywords:

توریسم , پرنده نگری , تالاب سرخرود , فرهنگ سازی , قوهای فریادکش , مدیریت