ماهیت حقوقی قرارداد تأمین مالی خودگردان در ایران

در پروژه های مادر و زیربنای حجم کلانی از آورده برای ساخت و راه اندازی پروژه مورد نیاز است و این حجم بسیار بالا جز از طریق اعتبارات بانکی بصورت وام، قابل تمهید نیست. از آنجا که ایران از جمله کشورهای وام گیرنده است، تبیین روش هایی که منجر هب جذب وام کلان مورد نیاز پروژه های مادر می شوند و در عین حال منجر به ریسک کمتری برای وام گیرنده می شوند، ضرورت دارد؛ از جمله جدیدترین این روش ها، روش تامین مالی خودگردان است. ریسک کمتر این روش برای وام گیرنده به این دلیل است که تامین مالی خودگردان براساس یک ساختار مالی بدون حق رجوع یا با رجوع محدود به سرمایه شخصی وام گیرندگان شکل گرفته است و بدهی و وام پروژه از محل گردش نقدینگی حاصل از پروژه تسویه می گردد. مطابق تبصره بند ب ماده 3 قانون عملیات بانکی بدون ربا ایران، بانک ها وکیل در به کارگیری سپرده های مدت دار در قالب عقود مضاربه، مشارکت و ... می باشند. بنابراین، جهت اعمال این روش در جذب منابع مالی از بانک های داخلی ایران، نگارنده می بایست بررسی نماید که آیا این روش تامین مالی درقالب عقودی که قانون بانکداری بدون ربا برای اعطای تسهیلات بانکی تعیین نموده است می گنجد یا خیر؟ نگارنده با بررسی و بیان وجوه اشتراک قرارداد تامین مالی خودگردان با عقود مضاربه و مشارکت، قائل بر این است که مانع مهمی جهت استفاده و اعمال این روش در قالب عقود مذکور وجود ندارد. ضمناٌ شیوه تحقیق در این مقاله، تحلیلی-توصیفی می باشد که با ابزار کتابخانه ای صورت گرفته است.

Keywords:

تأمین مالی خودگردان , قرارداد مضاربه , قرارداد مشارکت , قانون عملیات بانکی بدون ربا