پیامدهای ناپایدار توسعه شهری و ارتباطات انسانی

توسعه شهری ناپایدار تمام عرصه های زندگی انسان از جمله روابط انسانی را تحت تأثیر قرار می دهد. توسعه بی رویه جمعیت شهری، منجر به پیامدهای ارتباطی همچون بی اعتمادی، تعاملات غیر اخلاقی، مشارکت ناپایدار شهری، بی عدالتی شهری، م هاجرت، نزاع خیابانی، حاشیه نشینی، و ... می گردد، ناپایداری توسعه شهری را باید ناشی از گذار ارتباطات سنتی به مدرن، انتقال اشکال رفتاری و ارتباطی از نوع همبستگی مکانیکی به همبستگی ارگانیکی، تقسیم کار پیچیده و تخصص گرایی، از خود بیگانگی، دلزدگی، اقتصاد پولی و دیگر عوامل جستجو کرد که بر ارتباطات انسانی جامعه شهری اثر گذار است. ناپایداری توسعه شهری در اکثر کشورهای جهان سوم به لحاظ اجتماعی و فرهنگی ساختار روابط صمیمی خویشاوندی و همسایگی را از هم گسیخته است. گسترش این پیامدها در شهر منجر به رویکرد انسان از بیرون هدایت شده، تقلید گر و مصرفی شده است. فرایند ناپایدار توسعه شهری، منجر به انشقاق ارتباطی خانواده، تمایزهای نقشی، ارتباطات محدود، گسست نسلی، بروز تفاوت ها و دیگر پیامدها خواهد شد. بی اعتمادی که ناشی از رشد فردگرایی در ارتباطات بین فردی حاصل می شود، بر افول سرمایه اجتماعی و ناپایداری توسعه شهری اثرگذار است و موجب اختلالات ارتباطی می گردد. با توجه به پیامدهای بیان شده در این مقاله سعی بر این داریم که با تاسی از روش مطالعه کیفی و اسنادی به ارائه راهبردهایی برای ضرورت حذف عوامل ناپایداری توسعه شهری و ارتباطات انسانی در جامعه شهری بیان کنیم.

Keywords:

ارتباطات انسانی , خانواده , توسعه شهری ناپایدار , سرمایه اجتماعی , شهرنشینی