پیشینه سرمایش پایدار در معماری بناهای ایران (اقلیم گرم وخشک)

از دیرباز، بخش قابل ملاحظه ای ازسکونتگاه های ایران، در اقلیم گرم وخشک شکل گرفته است. کاربرد و استفاده از منابع و انرژیهای طبیعی یکی از اصول ساخت و سازمان دهی فضایی مجموعه های سنتی این مناطق می باشد تا ساخته های بشر بدون تحمیل نیرویی بیش از حد به محیط بتواند همگون با طبیعت به زندگی خود ادامه دهد. رشد فزاینده جمعیت و شهرنشینی امروزه و بی توجهی به اقلیم های این مناطق سبب شده است تا با مصرف بیرویه انرژیهای فسیلی، به خصوص در بخش سرمایش بناهای مسکونی مواجه شویم. پرسش مهم این است که چگونه می توان با شناسایی پیشینه سرمایشی معماری سنتی ایران که دارای عوامل پایداری است معماری نوین بناها را تحت تاثیر قرار داد؟ این پژوهش که برپایه مطالعات کتابخانه ای و برخی مشاهدات میدانی انجام شده است می کوشد تا پس از نگاه اجمالی به توسعه پایدار وچشم انداز ان در معماری و شناسایی مجموعه های سرمایشی در اقلیم گرم وخشک ایران که منطبق بر زیست بوم و شاخصه های جهانی توسعه پایدار است، بتواند در طراحی کالبدهای این مناطق دیدگاه دیگری را به وجود اورد تا انرژی لازم برای نگهداری و تنظیم شرایط محیطی را در بناهای جدید تقلیل و با استفاده از فنآوری مناسب ساخت میزان مصزف انرژیهای فسیلی را به حداقل رساند، به قسمی که تمامی شاخصهای معماری پایدار در بناهای طراحی شده جدید همانند گذشته باشند.

Keywords:

مفاهیم پایداری , توسعه پایدار , اقلیم گرم وخشک , سرمایش پایداری سنتی بناهای اقلیمگرم و خشک