ارتقاء شاخص راحتی بافت با توجه به طراحی بلوک های شهری بر اساس بهره مندی حداکثری از انرژی خورشیدی غیرفعال (مطالعه موردی: سایت مسکونی لتمان کن)

بهره گیری از انرژی خورشیدی جهت دستیابی به آسایش حرارتی و صرفه جویی در مصرف انرژی بسیار حائزاهمیت است. به این منظور، توجه به افزایش قراگیری ساختمان ها در معرض تابش آفتاب در زمستان و حداکثر بهره گیری از آن الزامی است. با توجه به افزایش ساخت و سازهای شهری با تعداد طبقات بالا، ارائه قوانینی به معماران و برنامه ریزان شهری به جهت بهره مندی حداکثری بلوک های ساختمانی از انرژی خورشیدی ضروری به نظر می رسد. تحقیقات صورت گرفته در این زمینه حاکی از آن است که فرم عمومی ساختمان کارامد از لحاظ انرژی از برش پروفایل های خورشیدی در یک بلوک معمولی پیروی می کند. معماران و برنامه ریزان شهری باید عوامل مؤثر در این رابطه را شناخته و در طراحی های خود آنها را به کار ببرند. هدف از این پژوهش شناسایی عوامل مؤثر در بهره گیری حداکثری بلوک های شهری از انرژی خورشیدی غیرفعال می باشد. با توجه به افزایش تراکم شهری، موضوع فواصل بین بلوک ها اهمیت زیادی می یابد که باید بر اساس ارتفاع بلوک های مجاور و مشخصات خورشیدی تعیین گردد. در این پژوهش پس از معرفی چند راهکار، به محاسبه این نسبت در سه شهر تهران، تبریز و یزد در سه ماه سرد سال- آبان، دی، اسفند- و در سه ساعت از روز پرداخته می شود. در ادامه با بررسی یک شهرک مسکونی در تهران، مقدار سایه اندازی و انرژی خورشیدی از دست رفته در اثر رعایت نکردن فاصله مناسب، محاسبه می گردد.

Keywords:

انرژی خورشیدی غیر فعال , بلوک های شهری , تراکم ساختمانی , هندسه خورشیدی