جابجایی دستورالعملها در برنامه های توزیع شده برای حصول حداکثرپتانسیل همروندی

افزایش همروندی در اجرای برنامه های علمی توزیعی، سرعت اجرای برنامه ها را افزایش می دهد. همروندی در اجرای برنامه های توزیعی با استفاده از فراخوانیهای راه دور غیرهمزمان امکان پذیر می گردد. ولی برنام هنویسان عموما با تفکر سریا ل برنامه می نویسند و بلافاصله پس از فراخوانی یک تابع از نتایج آن استفاده می نمایند، در نتیجه وابستگی های داده ای به نتایج حاصل از فراخوانیهای راه دور، موجب توقف همروندی در اجرای فراخواننده و تابع فراخوانی شده می گردد. لذا جابجایی دستورالعملها جهت افزایش فاصله بین جملات فراخوانی و دستورالعملهای وابسته به نتایج حاصل از فراخوانیها می تواند به عنوان یک تکنیک بهینه سازی برای برنامه های علمی توزیعی مطرح باشد. الگوریتم جابجایی دستورالعملها بایستی وابستگی های داده ای و کنترلی را رعایت کند، تا منطق برنامه حفظ شود و در عین حال حداکثر فاصله بین جملات فراخوانی راه دور و جملات وابسته به نتایج فراخوانیها را ایجاد نماید، تا بدین وسیله حداکثر میزان همروندی در اجرای کد توزیعی حاصل گردد. در این راستا جهت یافتن جابجایی مجاز بهینه، الگوریتم ژنتیک برای جابجایی دستورالعملها در برنامه های توزیعی در این مقاله ارایه شده است. این الگوریتم با استفاده از یک روش منحصر بفرد زمانبندی در سطح توابع قادر است در کمترین زمان، حداکثر همروندی را ایجاد نماید.

Keywords:

افزایش همروندی , جابجایی دستورالعملها , برنام ههای توزیع شده