تدوین و آزمون مدل علی رفتار کمک طلبی بر اساس خودپنداره تحصیلی با میانجیگری خود کارآمدی و اهداف پیشرفت

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودپنداره تحصیلی بررفتار کمک طلبی با میانجیگری خودکارآمدی و اهداف پیشرفت انجام شد. روش تحقیق پژوهش حاضر از نوع همبستگی وروابط علی بود و برای انجام این تحقیق 475 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه دوره دوم شهر تهران در سال تحصیلی 92-1393 با روش نمونه گیری خوشه ای سه مرحله ای انتخاب شدند . در این پژوهش برای جمع آوری داده ها از 4 ابزار سنجش ،شامل مقیاس خودپنداره تحصیلی دلاور( 1373)، خودکارآمدی شرر (1972)، اهداف پیشرفت میدگلی (1998) و مقیاس رفتار کمک طلبی ریان و پینتریچ(1997) استفاده شد. براساس پیشینه تحقیقات انجام شده مدل اولیه برای بررسی روابط بین متغیرهای موثر بر پذیرش کمک طلبی و اجتناب از کمک طلبی در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد. مدل نشان داد که خودپنداره تحصیلی به طور بر اجتناب از کمک طلبی اثر مستقیم ومنفی و بر پذیرش کمک طلبی اثر غیر مستقیم دارد و نشان دهنده این مطلب است که خودپنداره تحصیلی با میانجی گری خودکارامدی و با تسهیل کنندگی اهداف پیشرفت پیش بینی کننده پذیرش کمک طلبی می باشد. ولی خودپنداره تحصیلی با میانجی گری خودکارامدی بر اجتناب از کمک طلبی اثر معناداری ندارد و همچنین خودپنداره تحصیلی با میانجی گری اهداف پیشرفت بر پذیرش کمک و اجتناب از کمک طلبی اثر معناداری ندارد. علاوه براین پذیرش کمک طلبی با اهداف عملکردی گرایشی اثر مستقیم دارد و اجتناب از کمک طلبی اثر غیر مستقیم بر اهداف عملکردی اجتنابی دارد. همچنین نشان می دهد که خودکارامدی با -میانجی گری اهداف پیشرفت بر پذیرش کمک طلبی اثر غیر مستقیم دارد و خودکارامدی براهداف پیشرفت اثر مستقیم دارد.

Keywords:

اهداف پیشرفت , اجتناب از کمک طلبی , پذیرش کمک طلبی , خودپنداره تحصیلی , خودکارآمدی