بررسی رابطه بین میزان سازگاری، سلامت عمومی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

زمینه و هدف: دوره نوجوانی و جوانی یکی از بحرانی ترین دوران زندگی فرد است؛ یکی از اهداف تربیت فراهم ساختن موجبات سازگاری فرد با محیط اجتماعی است سلامت روان نیز به عنوان یکی از شروط موفقیت در نظام آموزش و پرورش مورد توجه می باشد. پژوهش حاضر جهت بررسی رابطه بین سازگاری، سلامت عمومی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر صورت گرفته است. روش پژوهش: روش مطالعه ی حاضر از نوع همبستگی می باشد که در سال 91-90 در بین مدارس متوسطه شهرستان میاندرود انجام شد. بدین منظور 284 نفر از دانش آموزان دختر سال اول تا چهارم متوسطه شهرستان میاندرود به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های سلامت عمومی (GHQ-28) و سازگاری سینها و سینگ را پر کردند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از این بود که بین سازگاری و سلامت عمومی دانش آموزان رابطه وجود دارد و نیز بین سلامت عمومی با پیشرفت تحصیلی رابطه وجود دارد اما بین سازگاری و پیشرفت تحصیلی رابطه معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: نیازهای بنیادی و حمایت اجتماعی می تواند بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان تأثیرگذار باشد. می توان از این اطلاعات در راستای برنامه ریزی جهت توجه به تأمین سلامت عمومی (روانی جسمی)دانش آموزان و حمایت اجتماعی آنها – بهره جست و سازگاری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را افزایش داد و یا از شدت ناسازگاری آن ها جلوگیری کرد.

Keywords:

سازگاری , سلامت عمومی , پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان دبیرستانی