افزایش بهره وری اسکله های آانتینری موجود و روشهای تقویت سازه ای و ژئوتکنیکی آﻧﻬا

افزایش بهره وری اسکله های موجود از طریق روشهای توسعه فیزیکی (کمی) و غیر فیزیکی (کیفی) ، در کلیه بنادر مهم دنیا همواره مطرح بوده و در سالهای اخیر با افزایش حجم مبادلات تجاری از طریق دریا و تغییرات چشمگیر در ابعاد کشتی ها و جرثقیل های بندری جهت کاهش هزینه های حمل ، تخلیه و بارگیری بخصوص در بعد فیزیکی رشد وسیع تری یافته است . این موضوع با توجه به گرایش شدید حمل کالا با کانتینر بدلیل مزایای عدیده آن ، در مورد ترمینال های کانتینری ، با شدت بیشتری نسبت به سایر ترمینال ها مد نظر میباشد .در حقیقت طی سالیان اندک ، کشتی های نسل های دوم تا چهارم کانتینری با ظرفیت حداکثر ۵٠٫٠٠٠ تن جای خود را به نسل ها ی پنجم و ششم با ظرفیت حداکثر ١٠٠٫٠٠٠ تن داده اند و کشتی های نسل هفتم با ظرفیت حدود ١۵٠٫٠٠٠ تن نیز در حال سفارش هستند .این تغییرات منجر به افزایش قابل ملاحظه ابعاد کشتی ها (طول ، عرض و آبخور ) شده است بطوریکه اسکله های جدید نیاز به عمق بیشتری در پای خود بر ای پذیرش آﻧﻬا دارند و بدیهی است آه عمق پای اسکله های موجود نیز برای امکان سرویس دهی به این آشتی ها باید افزایش یابد . از طرفی برای عملیات تخلیه و بارگیری ، بدلیل افزایش عرض کشتی ها (برای ، نیاز به جرثقیل های کانتینری ) امکان چیدن ردیف های بیشتری از کانتینربا بازوی بزرگتر میباشد که باعث افزایش نیروهای وارده به چرخ و ریل های مربوطه و در نتیجه بارگذاری سنگین تر عرشه اسکله ها میگردد ، لذا مجموعه دو عامل فوق (افزایش عمق و میزان بارگذاری ) نیاز به تقویت سازه ای و ژئوتکنیکی اسکله های موجود را برای سرویس دهی به کشتی های بزرگتر الزامی میسازد .در بخش اول مقاله حاضر به بررسی رشد ابعادی کشتی ها و جرثقیل های گنتری کانتینری طی سالیان اخیر پرداخته شده و در بخش دوم مقاله ، ضمن معرفی روشهای مختلف احداث اسکله ها ، کلیاتی در مورد روشهای افزایش بهره وری و تقویت سازه ای و ژئو تکنیکی اسکله های موجود آورده شده است .بخش سوم و انتهایی مقاله ، به بررسی موردی اسکله های کانتینری موجود بندرشهید رجایی (پست های شماره ۴ تا ٧ ) با آبخور ١۴ متر و قابلیت سرویس دهی به کشتی های نسل چهارم با ذکر جزئیات سازه ای و ژئوتکنیکی آن و مطالعات عمومی انجام شده برای نیل به اهداف فوق الذکر (قابلیت پذیرش کشتی های نسل های بعدی) اختصاص یافته است .