تاثیر طرح های پخش سیلاب و تغذیه مصنوعی در احیاء قنوات مطالعه موردی: مناطق سبزوار و کاشمر

استفاده و بهره برداری از سیلابها در بسیاری از نقاط جهان بصورت سنتی بویژه در مناطقی که مقدار ریزشهای جوی به تنهایی برای زراعت کافی نیست متداول و مرسوم بوده است و سابقه آن به 3400 سال قبل از میلاد میرسد. روشهای بهره بردای از سیلابها بسته به شرایط متفاوت است از جمله روشهایی که اهدافچند منظوره ای به همراه دارد روش پخش سیلاب بر ابخوان می باشد. این روش یکی از بهترین و منساب ترین مورد از تلفیق دانش بویم با فن اوری جدید به شمار می آید. احداث ایستگاه های تحقیقاتی ابخوانداری در 36 نقطه کشور بامساحت 55000 هکتار گام مهم و اساسی در فراگیر نمودن نهضت سبز ابخوانداری با اهداف توسعه پایدار کشاورزی ومنابع طعی به شمار می رود. تغذیه مصنوعی و پخش سیلاب یکی از راههای مناسب برای حفظ و احیا منابع آب زیر زمینی و قنوات به شمار میرود. هدف از این تحقیق بررسی اثر اجرای طرح های تغذیه مصنوعی و پخش سیلاب منطقه سبزوار بر روی وضعیت منابع آب زیر زمینی و قنوات منطقه و همچنین بررسی اثرات طرح پخش سیلاب درمنطقه کاشمر می باشد. در اصل مقاله، میزان افت آبهای زیر زمینی در سالهای اخیر و تاثیر طرح پخش سیلاب در احیاء قنوات را با آمار و ارقام نشان خواهیم داد . این طرح نشان داده است که در صورتیکه حجم آبگیری و سطح پخش به مقدار کافی افزایش یابد، می توان در دراز مدت از کاهش سطح ابهای زیر زمینی در اثر بهره برداری ازانها جلوگیری نمود.

Keywords:

پخش سیلاب , آبخوانداری , قنات , کاشمر , سبزوار