بررسی اثر کند کننده های رشد گیاهی بر ویژگی های کمی و کیفی چمن ورزشی

به منظور بررسی اثر کند کننده های رشد بر کیفیت چمن ورزشی، پژوهشی به صورت مزرعه ای در مرکز تولیدات گیاهی سازمان پارک ها و فضای سبز شهرداری دورود اجرا شد. در این پژوهش از یک چمن ورزشی که آمیخته ای است از گونه های چاوی ،(Lolium perenne L.)، فریژ کنتاکی (Poa pratensis L.) و چمانواش بلند (Festuca arundinacea Schreb.) استفاده شد. تیمارها شامل 1) پاکلوبوترازول (40، 80 و 120mg/L^-1) و 2) مالئیک هیدرازید (1500، 1000، 500mg/L^-1) و 3) پاکلوبوترازول + مالئیک هیدرازید با سه غلظت: الف) 40mg/L^-1 پاکلوبوترازول+500mg/L^-1 مالئیک هیدرازید ب) 80mg/L^-1 پاکلوبوترازول + 1000mg/L^-1 مالئیک هیدرازید ج) 120mg/L^-1 پاکلوبوترازول +1500mg/L^-1 مالئیک هیدرازید 4) تیمار شاهد. تعداد تیمارها 10 عدد و هر تیمار دارای 4 تکرار می باشد. تعداد چهل کرت به ابعاد 1×2 متر مربع با چمن مذکور کشت شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، ماده مالئیک هیدرازید سریع تر از پاکلوبوترازول و حتی ترکیب این دو ماده موجب کاهش رشد می شود. بررسی داده ها نشان می دهد که کمترین میزان میانگین وزن تر روشاخساره به ترتیب مربوط به تیمارهای 1500mg/L^-1 مالئیک هیدرازید، 1000mg/L^-1 مالئیک هیدرازید و تیمار 120mg/L^-1 پاکلوبوترازول + 1500mg/L^-1 مالئیک هیدرازید است. با ارزیابی تمامی داده ها مشخص می شود که تیمار 500mg/L^-1 مالئیک هیدرازید با توجه به اثر کاهندگی رشد و نیز با توجه به عدم آسیب به کیفیت ظاهری چمن بهترین تیمار در این پژوهش است.

Keywords:

پاکلوبوترازول , چمن ورزشی , کند کننده های رشد , مالئیک هیدرازید