مروری بر فرایند اسکان (اضطراری تا دائم) پس از زلزله لرستان

زمین لرزه فروردین ماه 1385 که شهرها و روستاهای استان لرستان، به ویژه روستاهای واقع در دشت سیلاخور را لرزاند، علیرغم تخریب شدید و گسترده ساختمانها، نسبت به سوانح مشابه پیشین تلفات بسیار کمی برجای گذاشت که دلیل آن هوشیاری مردم در اثر پیش لرزه های روز گذشته، و هشدارهای به موقع از طرف سازمانهایی مانند هلال احمر و نیروی انتظامی بود. به دلیل وقوع این زلزله در شرایط مساعد جوّی و از آنجا که اکثر مردم استان لرستان، خود نیروی کار ساختمانی هستند، و نیز به منظور سرعت بخشیدن به فرایند بازسازی و صرفه جویی در هزینه ها، در فرایند تأمین سرپناه برای زلزله زدگان، تصمیم به حذف مرحله اسکان موقت گرفته شد؛ بدین معنی که آسیب دیدگان مستقیما از سرپناه اضطراری به سرپناه دائم خود نقل مکان کنند. اکنون پس از گذشت یکسال و هشت ماه از رخداد این زمین لرزه، مطالعه اثرات حذف اسکان موقت بر روند بازسازی و میزان مشارکت آسیب دیدگان در ساخت سرپناه خود ضروری به نظر می رسد. این مقاله در نظر دارد ضمن مروری بر مراحل تأمین سرپناه پس از زلزله، آثار حذف مرحله اسکان موقت را بر میزان موفقیت برنامه بازسازی و تحقق اهداف مورد انتظار، بررسی کرده و درسهای آموخته شده را استخراج نماید.