دولت، آموزش عالی و رشد اقتصادی

تخصیص منابع جامعه برای اموزش از نقطه نظر اقتصادی هم مصرف است و هم سرمایه گذاری، از یک سومنافع آنی آن مطرح است و از سوی دیگر تربیت نیروی انسانی متخصص و تولید علم باعث افزایش ظرفیتهای تولیدی آتی جامعه می گرد. در واقع به همین دلیل است که برقراری تعادل میان سرمایه گذاری در منابع انسانی به ویژه آموزش و سرمایه گذاری در سرمایه فیزیکی و زیر بنایی به منظور ایجاد رشد اقتادی برای دولت بسیار با اهمیت است. مقاله حاضر رابطه بلند مدت و کوتاه مدت مخارج جاری آموزش عالی و رشد اقتصادی در ایران مبتنی بر روشهای هم انباشتگی پسران - شین و فیلیپس – هانسن را مورد مطالعه قرار داده است. نتایج به دست امده از هر دو روش حاکی از آن است که مخارج جاری آموزش عالی در کوتاه مدت وبلند مدت تاثیری مثبتی بر رشد اقتصادی در ایران گذاشته است. از آنجایی که مخارج جاری اموزش عالی بیانگر کیفیت آموزش عالی است، توصیه می گردد متولیان وسیاستگذاران کشور با تخصیص منابع کافی و مدیریت صحیح هزینه و ارتقاء کیفیت آموزش عالی بستر تولید علم و رشد اقتصادی بیشتر را فراهم آورند.

Keywords:

دولت , مخازن جاری آموزش عالی , کیفیت آموزش عالی , سرمایه انسانی , رشد اقتصادی