بررسی ادعای امارات بر مالکیت جزایر سه گانه تنب کوچک و بزرگ و ابوموسی و پاسخ ایران

روابط جمهوری اسلامی ایران با امارات غربی متحده از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. امارات همسایه جنوبی ایران در خلیج فارس از 1971 که به استقلال رسید، دایماً در تلاش بود تا روابط خارجی مناسبی با ایران داشته باشد. به عبارت دیگر، امارات را می توان حداقل یکی از ده کشور با اهمیت نخست برای ایران به شمار آورد. اما با توجه به ارتباط خوب میان دو کشور، تحولات جدید منطقه خاورمیانه باعث شده که کلیه کشورها در مناسبات سیاسی و اقتصادی خود مشی خاصی را در پیش گیرند. از این جمله، طرح ادعای مالکیت جزایر سه گانه تنب کوچک و بزرگ و ابوموسی از سوی امارات از جمله پیچیدگی های روابط ایران و امارت می باشد. به طور اخص از 1371 (1992) به بعد، روابط دو کشور در چالش خاص این موضوع قرار گرفته است و گاه و بیگاه منجر به کاهش سطح روابط از سوی دو طرف می گردد. در این تحقیق با توجه به موضوع پژوهش، روش توصیفی- تاریخی به کار برده شده از منابع موجود که شامل کتاب، مقاله و اینترنت می باشد استفاده شده است. و در باره بررسی ادعای امارات نسبت به مالکیت جزایر سه گانه ایرانی تنب و ابوموسی، ابتدا به بیان شواهد تاریخی، به ریشه ها و دلایل این ادعا پرداخته و سپس بر اساس مسندات حقوقی و تاریخی به رد این ادعا از سوی د ولت ایران اشاره گردیده است. همچنین جوابیه های رسمی ایران به ا دعای مقامات اماراتی درباره مالکیت جزایر به صورت سالانه از سال 1380 تا 1390 نیز مورد توجه قرار گرفته است.

Keywords:

سرزمین , مالکیت , تمامیت ارضی , د ولت , جامعه ملل